De duinen langs de kust van Nederland en België zijn uniek en eeuwenoud. Ze zijn voor een deel in cultuur gebracht, maar tegelijk blijven ze dor, afwisselend en buitengewoon mooi. Kwetsbaar landschap ook, dat verstuift, verandert, afkalft en aangroeit. Dichters en beeldend kunstenaars werden altijd geïnspireerd door de duinen, dus het werd hoog tijd voor een bloemlezing uit de Nederlandse duingedichten en duingezichten. Keus genoeg, dus er kwam een werkelijk fabelachtig mooi boek uit, met maar liefst honderd gedichten en honderd gezichten, waarbij we zelfs kunnen zeggen dat we een paar van onze favoriete duinschilders missen (waar is Stella van Acker bijvoorbeeld?).

In twee begeleidende essays gaat het over de verschillen en veranderingen die merkbaar zijn in natuurbeleving en de verhouding tussen het landschap in de beeldende kunst en in de dichtkunst. Maar het gaat hier natuurlijk vooral om de gedichten en de schilderijen en aquarellen die je meteen naar de zee en de duinen brengen. Mooi. Een gedicht van Wim Hofman staat naast het schilderij van Mondriaan waar hij aan refereert, ook dat is mooi, maar meestal vullen beeld en tekst elkaar subtieler aan. Een behaaglijk boek, dat toch meer diepgang heeft dan je aanvankelijk zou vermoeden, want er zit toch behoorlijk wat melancholie in de gedichten en schilderijen. Compilaties zijn normaalgesproken niet zo aan mij besteed, maar dit boek is zonder meer een aanrader, ook doordat er uit zo’n twee eeuwen gesprokkeld is.

• Op’t duin – 100 duingedichten en 100 duingezichten – onder redactie van Nicolaas Matsier, Helmi Goudszwaard en Boudewijn Bakker – THOTH – ISBN 978-90-6868-666-1
• Bestel het boek hier bij een bekende webwinkel: Op ’t duin