Een radioprogramma op een onmogelijk uur, van elf uur ’s avonds tot middernacht, met een herkenningstune die gezongen werd door een Duitser: “Gutenacht Freunde, es ist Zeit für mich zu geh’n, was Ich noch zu sagen hätte dauert eine Zigarette, und ein letztes Glas ihm Stehn…”, dat was volgens velen tot mislukken gedoemd, en toch bestaat Met het Oog op Morgen al veertig jaar en heeft het nog steeds een trouw luisterpubliek.

Het recept van het programma is in al die jaren niet wezenlijk veranderd, en ook de openingszin is al vanaf het prille begin hetzelfde: “Buiten is het 12 graden, binnen zit..” en dan volgt de naam van de presentator van dienst, die onveranderlijk met een luchtige intro begint, een grapje, een kwinkslag, iets persoonlijks. .En dan is er tijd voor interviews die iets langer mogen duren dan gebruikelijk op de Nederlandse radio, afgewisseld met muziek, vaak live, en een opsomming van het nieuws zoals dat morgen op de voorpagina’s van de kranten te vinden zal zijn.

Een kalm programma, maar wel met een zekere diepgang die prettig is. Ik heb er een tijdlang veel naar geluisterd. Toen werd de muziek ook nog met zorg uitgezocht, dat werd later helaas wat minder. Dat blijkt ook uit de verhalen van de presentatoren zoals die werden opgetekend door Anne-Gine Goemans ter gelegenheid van het veertigjarig bestaan van het programma. Presentator Sacha de Boer maakte van iedere geïnterviewde een foto, ook van haarzelf, en zo ontstond een mooi portret van een uniek radioprogramma, en krijgen we en passant een kijkje in de keuken van radioland Nederland.

Zo zien we hoe de verzuiling eiste dat er in de beginperiode iedere dag een presentator van een andere omroep achter de microfoon plaatsnam. Dat was niet meer haalbaar toen er te veel omroepen kwamen, dus nu loopt dat iets anders, maar er zijn nog steeds veel roulerende presentatoren. De rol van de redactie wordt ook goed duidelijk uit alle verhalen – die is tamelijk cruciaal.

We horen ook een lichte irritatie over de keuze van de muziek, die vroeger zorgvuldig was en toegespitst op de onderwerpen, maar tegenwoordig soms zo beroerd dat een enkele presentator de neiging heeft om nadrukkelijk te vermelden dat hij de muziek niet zelf heeft uitgekozen. En zo lezen we veel meer tussen de regels door – de rol van Kees Buurman, die presentatoren aantrok en die bijvoorbeeld iemand als Karel van de Graaf een mooi lesje in nederigheid gaf. Mooie verhalen, veel anecdotes, een fraai portret van een bijzonder radioprogramma, een genot om te lezen.

• Anne-Gine Goemans – Was Ich noch zu sagen hätte – Veertig jaar Met het Oog op Morgen – Uitgeverij Brandt – ISBN 9789492037367
• Bestel het boek hier bij een bekende webwinkel: Was ich noch zu sagen hätte