De Groninger dichter Jan Glas schreef, omdat hij het Belcampo Stipendium van de Provincie Groningen gewonnen had, niet, wat eigenlijk de opdracht was, een essaybundel om Groninger poëzie te promoten, maar een dichtbundel waarin hij dat op een indirecte manier doet. Het gaat in de gedichten veel over woorden en streektaal, maar het knappe van Glas is, dat hij weliswaar een echte Groninger dichter is, met een enigszins stroef, kaal taalgebruik, maar dat hij tegelijkertijd universele thema’s weet aan te spreken. Daarnaast zit er in zijn gedichten altijd een bepaalde uitbundigheid en vrolijke humor die in tegenspraak lijkt met die kaalheid, maar die feitelijk juist de melancholie versterkt. Je lacht met een brok in je keel.

Als je nog nooit een gedicht van Jan Glas hebt gelezen of gehoord kun je beginnen met nevenstaande gedicht uit de tweetalige bundel die Glas schreef voor het Belcampo Stipendium. Lees eerst de Groningse versie en als je er echt niet uitkomt, scroll dan naar beneden en lees de door Glas zelf gemaakte Nederlandse vertaling. Gronings is de eerste taal van Glas, en daardoor weet hij zich volgens mij directer in die taal uit te drukken, maar de Nederlandse versie is misschien wel net zo sterk. Spreekt dit gedicht je aan, koop dan deze bundel, die weliswaar in een kleine oplage is gedrukt (350 exemplaren), maar die voor een spotprijs te koop is. Bovendien is het boekje mooi uitgegeven, met op de rechterpagina eerst het gedicht in het Gronings, en pas op de volgende de vertaling (waardoor je nooit even links kunt spieken), en tussendoor een aantal geheimzinnige foto’s van de veelzijdige Jan Glas.

• Jan Glas – Zo is t nait goan – Zo is het niet gegaan – Provincie Groningen Belcampo Stiendium 2008 – Uitgeverij Philip Elchers