Er was eens een draakje, genaamd Herbert. Het was een heel gewoon draakje, zoals er nog veel meer rondlopen. Hij had, zoals alle draken, twee voorpootjes, twee achterpootjes, twee oortjes, twee hoorntjes en een staart met een kwastje.
De meeste draken waren daar erg tevreden mee. Maar Herbert niet. Hij wilde helemaal niet gewoon zijn! Hij wilde anders zijn dan alle andere draken. Hij wilde Uniek zijn, en Belangrijk. Hij wilde dat waar hij ook maar was, mensen (en draken) zouden zeggen: “Kijk, dat is niet zomaar een draakje, dat is Herbert!” Hij wilde dat drakenmoeders hun drakenkindertjes over hem zouden vertellen bij het slapengaan. Hij wilde dat men zijn Mening zou vragen over zaken van Algemeen Belang.
Maar als hij probeerde Belangrijk te zijn, of Uniek, vonden de andere draken dat alleen maar raar, of vervelend. Draken uit de straat kwamen bij zijn moeder op de koffie om te praten over Herbert, schudden hun hoofd en het kwastje van hun staart en zeiden tegen zijn moeder: “Het is toch wat. Een draak is bescheiden. Men is misschien Nuttig, of men Onderscheidt Zich, maar is zeer zeker niet Belangrijk of Uniek!”

En dus besloot Herbert op een dag bij zichzelf: “Ik ga de wijde wereld in, ik ga op zoek naar een plek waar een draak Belangrijk en Uniek kan zijn, als hij dat wenst.” Hij pakte wat spulletjes in een valiesje: zijn tandenborstel, een geruite deken, zijn regencape en een paar boterhammen met kaas. Hij kuste zijn huilende moeder gedag en vertrok. Op zoek naar een plek waar een draak anders kon zijn dan alle andere.

• door naar hoofdstuk 2