Willem van Iependaal is een vrijwel vergeten Rotterdamse schrijver, die voor de tweede wereldoorlog behoorlijk populair was. Hij was een sociaal zeer bewogen schrijver, die veel schreef over de allerarmsten, en die dat ook met een bijtend gevoel voor humor kon doen, waardoor je zeer regelmatig in de lach schiet, terwijl je er ondertussen van doordrongen raakt dat hij serieuze misstanden aan de kaak stelde. Polletje Piekhaar is zijn bekendste boek, maar eigenlijk zijn al zijn boeken de moeite waard, als je bereid bent over een paar kleinigheden heen te stappen.

Een van de redenen waarom hij vergeten is, is dat hij nogal eens een zelfverzonnen straattaal hanteert, die weliswaar heel mooi een sfeerbepalend effect geeft, maar die je ook regelmatig achter de oren doet krabben – wat zou de schrijver hier nu weer bedoeld hebben? Ik lees op dit moment in de trilogie “Gantelhovens bongerd”, dat bestaat uit Kriebeltjes hoogtepunt, Adam in ongenade en Gantelhoven’s ereprijs, al lees ik ze in de verkeerde volgorde, omdat ik Kriebeltjes hoogtepunt nog niet heb kunnen vinden. Om je een idee te geven laat ik hier de eerste bladzijdes zien van Adam in ongenade en Gantelhoven’s ereprijs. Misschien neem je dan ook een keer een van de boeken van van Iependaal mee als je er eentje voor een spotprijsje in de rommelbakken ziet staan.