Josephine Tey was het pseudoniem waaronder Elizabeth Mackintosh een handvol detectives schreef tussen 1929 en 1952. Ze schreef ook toneelstukken onder de naam Gordon Daviot, die ook bijzonder succesvol waren, maar de detectives worden door haar collega-detectiveschrijvers nog steeds zeer hoog gewaardeerd. Op de vraag van welke dode “crime writer” ze nog graag één boek zouden zien verschijnen komt niet de naam van Agatha Christie, Arthur Conan Doyle of Raymond Chandler naar voren, maar die van Josephine Tey.

Ik heb al haar boeken lang geleden met bijzonder veel plezier gelezen, en toen ik The Singing Sands in een uitgave vond van The Folio Society twijfelde ik geen moment maar trakteerde ik mezelf op dit fraaie boek, gebonden en met schitterende illustraties van Mark Smith.

Toen ik begon te lezen wist op de tweede pagina al meteen weer waarom ik haar zo goed vond, want het gaat bij Tey niet alleen om de plots, die ook altijd goed en verrassend zijn, maar ook om de manier waarop ze in een paar zinnen mensen weet te portretteren, zoals hier de “sleeping-car attendant” Murdo Gallagher, een man waar iedereen een hekel aan had, en na de beschrijving van Tey begrijp je precies waarom, en weet je dat je dit type wel vaker gezien hebt.

Het stopt bij Tey niet bij de beschrijving van de ochtend-thee die bij Murdo steevast te slap is, met zachte koekjes, vieze suiker, een scheef dienblad en een missende lepel, maar ze meldt verderop ook dat hij met die ochtend-thee helemaal stopte behalve als mensen er specifiek om vroegen, en als hij dan te slaperig was, vergat hij het gewoon. Afijn, lees het stuk zelf maar even.

Haar detective, Alan Grant, die op dezelfde trein zat, wordt geïntroduceerd als hij een nacht lang heeft zitten zweten, niet omdat zijn coupé te heet was, maar omdat (O Misery! O Shame! O Mortification!) the compartment represented A Small Enclosed Space. Angst voor kleine ruimtes – zoiets zie je bij Hercule Poirot nog niet zo snel gebeuren.

Kortom, Josephine Tey voert echte mensen met hun kleine en grote problemen ten tonele in verhalen die de tand des tijds meer dan goed hebben doorstaan. Tijdloze kwaliteit van een van de absolute grootmeesters in het genre. Jammer dat ze maar vijf detectives heeft geschreven, maar ze zijn gelukkig zo goed dat ze bij herlezing nog beter worden.

• Josephine Tey – The Singing Sands