In de rommelmarkt vond ik een boek uit 1967, toen de sixties zo’n beetje op hun hoogtepunt waren – Goed Gek met de Monkees. Je kunt, na lezing van dit boek vol tweederangs strips, onvoorstelbaar melige zogenaamde dagboeken en portretten van de vier Monkees, eigenlijk niet anders dan constateren dat de jaren zestig veel knusser en onschuldiger waren dan je nu geneigd zou zijn te denken.

Pubers waren toen blijkbaar gevoelig voor melige gezelligheid, al kan ik me zelf herinneren dat ik juist voor dit soort boeken toen al tamelijk allergisch was, en dat de muziek van de Monkees door de ongein eromheen door echte muziekliefhebbers absoluut niet serieus werd genomen. Maar als je dit boek nu leest is het zo volstrekt over-de-rand-flauw, dat je er bijna de slappe lach van zou krijgen.

En de muziek van de eerste, speciaal voor een televisieserie samengestelde band heeft de tijd eigenlijk redelijk goed doorstaan. Ongecompliceerde popliedjes, maar niet slecht gedaan. En Michael Nesmith (die met het petje) heeft later een serie uitstekende albums gemaakt. Maar hier waren ze nog knotsgekke knullen met apestreken…