Els Moors (nee, ze is géén familie) is een Belgische schrijfster die eerst indruk maakte met gedichten, maar die nu al een roman geschreven heeft, en met Vliegtijd een verhalenbundel.

De ik-figuur, een dichteres, gaat naar een dichtersfestival in Slowakije waar in het eerste verhaal dichters uit alle landen van Europa samenkomen en onder tamelijk bedroevende omstandigheden een paar dagen doorbrengen. Het verhaal komt zeer autobiografisch over, al is de ik-figuur niet bepaald een sympathiek hoofdpersoon.

Ze trekt, nogal tegen haar zin, op met de enige dichter die haar eigen taal spreekt, “de Nederlander”, waar we al snel Ilja Leonard Pfeijffer in herkennen. Hiernaast kun je lezen hoe ze met elkaar kennismaken en krijg je een beetje een indruk van de schrijfstijl van Moors.

Het verhaal lijkt een poging het dichtersfestival op een feitelijke manier te beschrijven, maar Moors blijkt een vrij egocentrische dame te zijn die op alles en iedereen neerkijkt, terwijl ze zelf bepaald niet overkomt als sympathiek. De twijfel slaat regelmatig toe, want de lezer weet niet of hier nu bewust een vertekend beeld van de schrijfster wordt geschetst, of dat ze in werkelijkheid ook echt een onaangenaam personage is.

Ze schrijft in ieder geval tamelijk ontluisterend over een groep labiele en egocentrische dichters die op een armoedig georganiseerd festival noodgedwongen met elkaar optrekken, en dat levert een beeld op waar je niet bepaald vrolijk van wordt, al belandt de dichteres uiteindelijk in één bed met de Nederlander.

Een merkwaardig, niet gemakkelijk te duiden boek, maar daardoor ook intrigerend. Je hebt als lezer het gevoel dat je steeds enigszins op het verkeerde been wordt gezet, maar ondertussen blijft de twijfel knagen – zou het er echt zo zijn toegegaan, en is de schrijfster echt zo irritant als ze zich hier voordoet? Of is het toch gewoon maar literatuur?

• Els Moors – Vliegtijd – Nw Amsterdam – ISBN 978-9046808924