Gerrit Noordzij is een van de beste vormgevers en typografen van Nederland. Toen hij uiteindelijk zelf een boek maakte verzorgde hij dan ook letterlijk alles zelf wat met dit boek te maken had. Typografie, lettertype, band, omslag, keuze van het papier, enzovoorts. Tot en met het cellofaan waarin het boek verpakt zat, met een rood lintje waarmee je het cellofaan open kunt scheuren, precies op de juiste esthetisch verantwoorde plek.

Eigenlijk heb ik dan een beetje de pest in, want ik vind het dan bijna zonde om die cellofaanverpakking te verwijderen. Je vernielt toch een stukje van de vormgeving waar de bedenker zo zorgvuldig en doordacht mee is bezig geweest. Zo verscheen er ooit een langspeelplaat van Pink Floyd die verpakt was in dichtgeseald landbouwplastic. Een van mijn vrienden ging zover dat hij twee exemplaren kocht – eentje om ongehavend voor de eeuwigheid te bewaren, een om open te knippen, zodat de plaat ook echt gedraaid kon worden. Zo ver ga ik niet, maar vanwege zo’n subtiele cellofaanverpakking blijft zo’n boek hier dan toch een paar dagen onaangeroerd liggen.

De volgende stap is dan het verwijderen van het rode buikbandje. Mijn vader ging op dit vlak altijd veel rigoureuzer te werk – hij gooide bij elk nieuw boek meteen ook het stofomslag weg. Dat heb ik nog nooit over mijn hart kunnen verkrijgen. De buikbandjes gebruik ik meestal als bladwijzer, want weggooien vind ik jammer. Ik kijk wel altijd even hoe een boek er zonder stofomslag uitziet, want dat levert soms aangename verrassingen op. In dit geval gaat het om een effen blauw linnen omslag. Op de rug komt het rood van het buikbandje weer even heel geraffineerd terug.

Zo kun je al uitgebreid van een boek genieten voordat je de eerste bladzijde ook maar hebt opengeslagen.