De Amerikaanse schrijver David Foster Wallace wordt hier helaas nu, na zijn dood, pas een beetje bekend in Nederland. Gelukkig werd ook het lange essay A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again vertaald, onder de iets minder subtiele titel Superleuk, maar voortaan zonder mij. Harper’s Magazine boekte voor de schrijver een volledig verzorgde cruise met het ruim te interpreteren verzoek er een stuk over te schrijven.

Wallace maakte er een op het eerste gezicht bijna chaotisch verslag van, met veel zinnige en vooral onzinnige voetnoten (die soms nog hilarischer zijn dan de tekst), veel uitweidingen, zijstraten, terzijdes en overpeinzingen. Toch blijf je als lezer geboeid lezen, terwijl je om de haverklap in de lach schiet. Maar het uiteindelijke eindresultaat is dat Wallace je het gevoel geeft dat je nu echt weet wat een cruise inhoudt, dat je onderweg hebt nagedacht over de wezenlijke zaken des levens en over de westerse “way of life”, zonder dat de schrijver je heeft lastiggevallen met zwaarmoedige beschouwingen, en dat je oordeel, ondanks het vermakelijke van deze reisbeschrijving, zal luiden dat ook jij in het vervolg geen cruise zult boeken.

Ik laat hier twee opeenvolgende bladzijden uit het begin van het boek zien (de pagina’s 10 en 11), zodat je een idee krijgt van de stijl van Wallace. Bij mij kan dit soort proza, als het maar lang genoeg doorgaat (en dat doet het hier zeker), leiden tot een bulderende buiklach, of zelfs de slappe lach. Maar de onderliggende melancholie zorgt er ook voor dat het een lach met een bijsmaakje is. Dat is het genie van Wallace. Uiteindelijk oordeel: een heerlijk boek.

• David Foster Wallace – Superleuk, maar voortaan zonder mij – Meulenhoff – ISBN 978-9029-085243