|
wg sebald - austerlitz |
|
Je hebt schrijvers waar je graag alles van wilt
lezen, en binnen die categorie kom je heel af en toe een schrijver tegen
waarvan je alles gaat lezen op een manier die hinderlijk is voor je sociale
contacten, en die je een deel van je nachtrust kost. Als iemand mij vertelt
dat hij weer zo'n schrijver ontdekt heeft is mijn nieuwsgierigheid uiteraard
gewekt, zeker als er bij verteld wordt dat de boeken van die schrijver
nauwelijks een plot hebben en dat je er behoorlijk in kunt verdwalen.
We hebben het hier over WG Sebald, en ik begon met zijn laatste boek, Austerlitz. Sebald is bij een onnozel auto-ongeluk om het leven gekomen toen hij net in de zestig was. Hij vertelt hier het verhaal van een man genaamd Austerlitz, en hij laat die Austerlitz een groot deel van het boek zijn levensgeschiedenis vertellen, al gaat het in het begin van het boek, waar de schrijver en Austerlitz elkaar in België ontmoeten, vooral over architectuur. Op bladzijde zestien staat deze zin: "Het was voor mij van meet af aan verbazend hoe Austerlitz zijn gedachten al sprekend samenstelde, hoe hij als het ware vanuit zijn verstrooidheid de meest uitgebalanceerde zinnen kon ontwikkelen en hoe het doorgeven van zijn vakkennis hem stapsgewijs in de buurt bracht van een soort metafysica der geschiedenis, waarin herinnerde gebeurtenissen weer tot leven kwamen." Vandaar ook de filosofische uitwijdingen over zaken als de tijd, en vele andere zijpaden. Doordat het verhaal zo "omslachtig" of "ingekleed" verteld wordt trekt de schrijver mij subtiel maar nadrukkelijk het verhaal in. Je blijft lezen, je blijft luisteren. Dit soort boeken moet je niet lezen als je haast hebt, of als je op zoek bent naar een spannend einde. Dit zijn boeken om rustig, gedoseerd te lezen, met de nodige tijd om zelf ook al mijmerend en denkend zijsporen in te slaan. Ik heb Austerlitz een paar weken continu in mijn nabijheid gehad, steeds gestaag doorlezend, soms hele rukken, soms maar twee bladzijden. Na Austerlitz kan ik constateren dat Sebald ook voor mij een schrijver is waar ik alles van wil lezen. De tekst van het boek staat regelmatig in grote grijze blokken op de pagina's, zonder alinea's, alsof je een zin van een paar pagina's lang leest, terwijl er op onverwachte momenten ineens foto's of kaartjes opduiken, die vooral bedoeld lijken om het verhaal een authentieke sfeer te geven. Dat lukt goed, want je hebt nergens het gevoel dat je een roman of een andere vorm van fiction leest, je leest het levensechte verhaal van de licht verstrooide Austerlitz, en de foto's zijn daarvan het bewijs. Bijzonder.
terug naar de startpagina van moors magazine
|