Zelf heb ik altijd de neiging gehad vogelverschrikkers op de foto te zetten, maar tegenwoordig zie je ze steeds minder. De effectiviteit is ook danig verminderd geloof ik, misschien doordat vogels zich niet meer laten wegjagen door een statisch nepmens, maar jammer is het wel. Een goedgelukte vogelverschrikker voegt iets toe aan een veld, een stuk poëzie misschien wel.
Er zijn meer mensen die een vogelverschrikker intrigerend vinden. Misschien komt het wel door het besef dat je erg weinig nodig hebt om een mens te suggereren, of doordat je zelf de neiging hebt om te schrikken als je pas op het laatste moment doorkrijgt dat hier een vogelverschrikker staat, en niet de man die je net wou gaan groeten. Alma Brevé en HJA Hofland stelden het Grote Vogelverschrikkersboek samen onder de titel Held op Stokken, met bijdragen van onder meer Rudy Kousbroek, Koos van Weringh en anderen. Alle aspecten van het vogelverschrikkerschap komen aan bod, en het boek is voorbeeldig vormgegeven en geïllustreerd. Toch is het helaas uiteindelijk bij de Slegte beland, wat dan eigenlijk toch weer mooi lijkt te passen bij een fenomeen dat over het algemeen is opgebouwd uit afval en overtollig materiaal.
Heel veel meer dan een fraai koffietafelboek is het eigenlijk niet, al staan er interessante stukken in. Toch is het een boek dat ik met enige regelmaat inkijk, vooral om even weer de foto's van de vogelverschrikkers te bekijken. Soms zijn het onbedoelde kunstwerken, die door een boer alleen in elkaar geflanst zijn met één simpel doel voor ogen - vogels wegjagen. Maar misschien is dat juist wat de verschrikkers zo mooi maakt - het is de mens tot de basisvormgeving teruggebracht. Simpel maar doeltreffend.
- Held op stokken - redactie Alma Brevé en HJA Hofland - Uitgeverij Sun - nu te koop bij de Slegte
