We gingen een dagje naar Nijmegen. Els gaat komende zomer voor de eerste keer met Flow op reis, en dit was een kennismakingsdag. Waar we niet helemaal op gerekend hadden was dat de Nederlandse Spoorwegen enigszins ontregeld waren door “werkzaamheden”.

Trein-bus-stoptrein-stoptrein
Om te beginnen vertrok de trein uit Haren wat later dan gebruikelijk, en reed hij maar tot Meppel. Daar moesten we overstappen in bussen die ons naar Zwolle zouden brengen. De NS dacht blijkbaar dat een overvolle trein wel in drie bussen zou passen, maar dat bleek toch iets te optimistisch – wij moesten een half uur in de bus staan. Vanaf Zwolle bleken er alleen stoptreinen te rijden, waardoor we in Zutphen opnieuw moesten overstappen. Het betekende ook bomvolle treinen. Bovendien bleek de communicatie met de reizigers niet helemaal optimaal te verlopen.

Communicatie
In de trein werd alleen summier gemeld dat het treinverkeer door werkzaamheden niet volgens het gewone rooster zou lopen. Waar de bussen stonden, of op welk perron we moesten zijn voor de volgende trein, dat moesten we zelf maar uitzoeken. In de trein van Zutphen naar Nijmegen kwam er bovendien een conducteur langs die zag dat wij kaartjes hadden die ruim tweeëntwintig euro gekost hadden. Hij gaf ons de tip onze volgende weekendkaartjes bij de Blokker te kopen omdat ze daar maar zeventienvijftig waren. Tien minuten later kwam hij ons nog eens extra flauw maken door te melden dat ze maar twaalfeneenhalve euro waren bij de Blokker. Tja.

Flow
In Nijmegen viel ons plan om nog even de stad in te gaan op twee manieren in het water – het regende nogal hard en we waren bijna een half uur later aangekomen dan gepland. Toen zijn we maar een kopje soep gaan eten in de stationsrestauratie. Met een speciale bus naar de Flowbijeenkomst – dat was bijzonder, want de sfeer zat er in die bus meteen goed in. Een zeer gevarieerd gezelschap, maar erg leuk. Dat gold ook voor de bijeenkomst, al waren er wat meer mensen dan de organisatie verwacht had. Na een uur vertrokken we weer. Eerst drie kwartier in de stromende regen bij de bushalte staan wachten, toen weer in de trein.

Hoe nu?
Deze trein ging niet verder dan Arnhem, waardoor we op de terugreis nog een keer extra moesten overstappen. In Arnhem zijn we toen eerst maar eens lekker gaan eten (bij Delphi, schuin tegenover het station – een aanrader – gezellig en erg goed).
Op het station bleek de communicatie wederom niet optimaal te zijn. Op de elektronische borden zagen we dat de eerstvolgende trein richting Zutphen om acht uur van spoor 3 zou vertrekken (het was vijf over zeven), op de speciale blauwe weekenddienstregeling stond dat er een trein om half acht zou vertrekken van spoor 8, en via de intercom werd er geen tijd genoemd, maar wel dat onze trein van spoor 8 zou vertrekken. Dus gingen we op spoor 8 staan wachten. Om kwart voor 8 kwam er een trein binnenrijden. Op de lichtbakborden boven het perron stond op dat moment aangegeven dat het om de trein naar Amsterdam ging, en de spoorman die we vroegen of dit misschien toch de trein naar Zutphen was zei hij “Dat is me verteld, ja”…

Sfeer
Van Arnhem naar Zutphen, van Zutphen naar Zwolle (omroeper in de trein – “dit is Zwolle, eindpunt van deze trein” – meer niet) de catacomben in, de borden “naar de bussen” volgend. In de bomvolle bus naar Meppel, en tenslotte in de stampvolle stoptrein naar Groningen. We waren om half tien ’s morgens vertrokken en om elf uur ’s avonds weer thuis.
Gelukkig was er ook nog het een en ander om het gestuntel van de NS enigszins te compenseren. Zo was er in de bussen steeds een plezierige stemming, omdat je als reiziger allemaal in hetzelfde schuitje zit. En in de laatste stoptrein ontstond er helemaal een optimale sfeer waarin op een bepaald moment wildvreemden zelfs Indonesische kookrecepten gingen uitwisselen. Het werd, kortom, nog behoorlijk gezellig. Toch zou het nog gezelliger zijn geweest als de NS tussendoor voor een kopje koffie had gezorgd, en voor een optimale voorlichting.