argus jaargang 2, nummer 40
Ik had hem helemaal gemist, moet ik bekennen, maar beter laat dan nooit – er is een nieuw opinieblad bijgekomen in Nederland, en het is een absolute aanrader! En laat je nu niet meteen afschrikken door het woord “opinieblad”, want Argus is een tweewekelijks krantje van journalisten voor journalisten – zo’n krantje dat ze zelf eigenlijk altijd al hadden willen lezen, maar waar geen enkele uitgever op zit te wachten, dus gingen ze het zelf maar maken.
Het resultaat is heerlijk verfrissend, al schrijven er voornamelijk oudere journalisten hun stukkies in – maar ze schrijven over wat ze zelf echt interessant vinden, of leuk, en als lezer merkte ik dat ik ongemerkt werkelijk elk stukje had zitten lezen. En eerlijk gezegd gebeurt me dat niet vaak – de meeste kranten skim ik snel door en ik lees delen – ook van de Groene lees ik maar een fractie, en zelfs The New Yorker mag blij zijn als ik de helft van de stukken echt helemaal lees.
Maar Argus bleek ik zomaar ineens van voor tot achter helemaal gelezen te hebben, net zoals ik dat met Furore of de Poezenkrant doe. Dat betekent dat Argus echt goed is – met humor, en met urgentie – iedereen schrijft voor Argus duidelijk alleen de stukken die hij echt de moeite waard vindt, en hij of zij weet ook dat de collega’s het ook zullen lezen, dus het moet ook echt goed of leuk zijn. Maar uitsloverij kwam ik dan weer niet tegen gelukkig. Haha.
Maar nogmaals – wat een verademing, dit heerlijke krantje. In het nummer dat ik in handen kreeg, Jaargang 2, nummer 40 van 16 oktober 2018, staat onder meer een stuk van John Jansen van Galen dat geweigerd werd door het Veenkoloniaal Museum in Veendam – voor alle Groningers alleen al een reden om dit blad meteen aan te schaffen. Verder mooie stukken over besnijdenis, demotie, Erik Vlaminck China, Venezuela, levertraan, Brel, persoonlijke herinneringen en nog veel meer. Oh, en Jean Pierre Rawie is een van de vaste medewerkers. Dan ben ik ook al half om. Een abonnement is spotgoedkoop – vijftig euro voor 24 nummers. Doen!
Argus is een tweewekelijks tijdschrift in de vorm van een krant, en zo ziet het veertigste nummer er dubbelgevouwen uit.
Dit is een fragment uit de tekst die John Jansen van Galen op verzoek schreef voor het eenmalige Veenkoloniaal Wereldtijdschrift. De opdracht was: “beantwoord de vraag of het Prins Berhard Cultuurfonds reden heeft trots te zijn op zijn naam”. Jansen van Galen heeft daar een zeer duidelijke mening over, maar die werd door het Veenkoloniaal Museum in Veendam niet bepaald op prijs gesteld. Het “wereldtijdschrift” zou worden verspreid tijdens de tentoonstelling Portretten & Ander Ongemak van de Amsterdamse kunstenares Carole van Wees, die vanaf 28 oktober in het museum te zien is. Het museum weigert echter het blad in roulatie te brengen als het stuk van Jansen van Galen erin wordt afgedrukt, omdat het museum “neutraal in de maatschappij staat” en “geen discussieforum” wil zijn. De schrijver kreeg te horen dat zijn tekst niet geschikt was voor Veendam. Cultuurminnend Oost-Groningen kan zich nu, dankzij Argus, toch een mening vormen over de prins, en ook over het censurerende museum.
https://www.argusvrienden.nl/