Carp* is de opmerkelijke naam van een bijzonder tijdschrift. Je kunt het namelijk niet in de winkel kopen, maar je komt in aanmerking voor een gratis abonnement als je tussen de 25 en de 35 bent. Een opmerkelijke verspreiding, maar het bleek te werken: Carp* (met de asterix*) was een groot succes. Helaas had de uitgever blijkbar niet helemaal door waar dat succes vandaan kwam. Dat zat hem namelijk niet in het concept, maar in het blad zelf. Dat zag er niet alleen fantastisch uit, met onverwachte foto’s en tekeningen en een tot lezen uitnodigende vormgeving, ook de onderwerpen waren goed gekozen, de toon was goed, de schrijfstijl prettig. Tot mijn eigen verbazing merkte ik dat ik het blad ook heel vaak echt zat te lezen.

Voor de zomer van dit jaar werd het blad verkocht, de redactie werd vervangen (inclusief de hoofdredacteur) en aan het eind van de zomer kwam het blad geheel ge-restyled weer uit. Een groter contrast met het Carp* dat zo’n succes had kun je je bijna niet voorstellen. Er zit nu een hoofdredacteur die elk “fingerspitzengefühl” mist, er is een vormgever aangesteld die zo te zien jarenlang alleen maar advertenties voor verzekeringsmaatschappijen heeft gemaakt, de schrijfstijl is ronduit truttig te noemen, en dat alles staat je na even vluchtig doorbladeren zo tegen dat het blad meteen bij het oud papier belandt. Jammer, want carp* was het allerleukste onbekende blad van Nederland.

Kijk alleen al naar het nieuwe logo dat van een soort Livera-lettertje gemaakt is. Hoe truttig kun je het maken? En kijk dan even hoe de titel nu op de voorkant van het blad geplaatst is en wat voor nietszeggende foto er onder zit… Dan denk je toch in eerste instantie dat het om een reclameblaadje voor nylons gaat? En kijk dan eens in het blad (zie de foto hieronder) – kijk naar de beschaafde letter, naar de tutfoto’s en zeg dan eerlijk: dacht je niet dat het om een reclame voor een verzekeringsmaatschappij ging? Het verschil tussen artikelen en reclamepagina’s is minimaal, terwijl ik vrees dat dat toch niet echt de bedoeling was.

Om je een indruk te geven van de tuttige schrijfstijl van de hoofdredacteur laten we hier het laatste stukje van haar “woord vooraf” volgen. Uit piëteit laten we het eerste stuk, met de tikfout, weg.

En tenslotte staat op de laatste pagina altijd een cv, en dat ziet er altijd ongeveer zo uit als deze laatste van Martin Gaus. Want dan kunnen we in ieder geval niet zeggen dat ze niet gedurfd bezig zijn. Wat ze blijkbaar niet begrijpen, bij de nieuwe Carp*, is dat je mensen aan het lezen moet zien te krijgen. Dát lukt op deze manier in ieder geval niet.