Alan Cope werd in 1925 geboren in Californië, ging op zijn achttiende als soldaat naar Europa en maakte zo de Tweede Wereldoorlog mee. Hij vertelde zijn levensverhaal toen hij bijna zeventig was aan de Franse tekenaar Emmanuel Guibert die er drie graphic novels van maakte.

Het bijzondere aan die boeken, waarvan we deel 1 hier al eerder bespraken, is dat Guibert de verhalen net zo ingetogen tekent als Cope ze aan hem verteld heeft, zonder veel opsmuk, zonder heldenverhalen, zonder veel bombarie. De oorlog, gezien door de ogen van een nog zeer jonge, intelligente man met gevoel voor details. Tussen neus en lippen door worden er ook details verteld die blijkbaar toen bij de oorlog hoorden en die je door de langs-de-neus-weg manier van vertellen zelf ook bijna gewoon dreigt te gaan vinden.

Zo wordt er op een bepaald moment bijna achteloos verteld hoe Duitse soldaten zich opgelucht overgeven aan de Amerikanen, blij dat ze niet in handen van de Russen zijn gevallen. Als even later de Russen aan komen zetten worden de krijgsgevangenen gewoon vlotjes overgeleverd, door de Russen op een rij gezet en gefusilleerd… Maar ook dit verhaal wordt heel sec verteld, zonder drama en zonder sensatie. Alan Cope vertelt gewoon hoe zijn oorlog was, en juist doordat het zo kaal en eerlijk verteld wordt en het door Guibert zo ingetogen in sepia is opgetekend kruipt zijn verhaal onder de huid en blijft het lang in je hoofd doorwerken.

Het is het eenvoudige maar daardoor des te indrukwekkender verhaal van een gewone jonge jongen (hij is hier net twintig) die met verwondering rondloopt in een vreemd Europa onder ongewone omstandigheden, en die overigens overal vrienden maakt waar wij ook kennis mee mogen maken. Door de manier waarop het verhaal gepresenteerd wordt krijg je bovendien het gevoel dat Alan het verhaal tegen jou persoonlijk aan het vertellen is. Een bijzondere, soms zelfs ontroerende ervaring.

• Emmanuel Guibert – De Oorlog van Alan – Herinneringen van Alan Ingram Cope 2 – Silvester Strips – ISBN 978-90-5885-425-4