Alan Cope ging op zijn achttiende als soldaat naar Europa en maakte zo de Tweede Wereldoorlog mee. Hij vertelde zijn levensverhaal toen hij bijna zeventig was aan de Franse tekenaar Emmanuel Guibert die er drie ingetogen graphic novels van maakte.

Het bijzondere aan die boeken, waarvan we deel 1  en deel 2 hier al eerder bespraken, is dat Guibert de verhalen net zo ingetogen tekent als Cope ze aan hem verteld heeft, zonder heldenverhalen, zonder veel bombarie, zodat je zelfs, zoals een andere recensent deed, zou kunnen gaan denken dat Alan een beetje een slapjanus was. Dat is een enorme misvatting.

Wat we in de drie boeken over de oorlog van Alan zien en lezen is de oorlog, gezien door de ogen van een jonge, intelligente man met gevoel voor details. Tussen neus en lippen door worden er ook details verteld die toen bij de dagelijkse praktijk van de oorlog hoorden en die je door de langs-de-neus-weg manier van vertellen zelf ook bijna gewoon dreigt te gaan vinden.

Er wordt bijvoorbeeld het verhaal verteld van een Poolse oorlogswees waar Alan zich over ontfermd maar die hij in de chaos weer uit het oog verliest. Als hij hem later weer tegenkomt is het joch al getekend door het straatleven en wil hij alleen maar zo snel mogelijk weer op weg.

Tussen neus en lippen door legt hij in één zin ook uit waarom zijn verhalen op een ongewone manier zo indrukwekkend zijn. Hij zegt: “Ik mengde zoveel mogelijk, dat heb ik mijn hele leven altijd en overal gedaan”. Dat betekent dat hij zowel bevriend raakte met mensen die diep in het verzet gezeten hadden of met musici, maar ook met een telefoniste die in het nazisme had geloofd en het jammer had gevonden dat het op niets was uitgelopen.

Alan Cope vertelt gewoon hoe zijn oorlog was, wie hij ontmoette, en hoe die mensen de oorlog beleefden, en juist doordat het allemaal zo nuchter en eerlijk verteld wordt en het door Guibert zo ingetogen in sepia is opgetekend kruipt zijn verhaal onder de huid en blijft het lang in je hoofd doorwerken.

Je hebt op een vreemde manier ook het gevoel dat Alan zijn verhaal tegen jou persoonlijk zit te vertellen – gewoon een eerlijke, sympathieke man die herinneringen ophaalt. Een indrukwekkend verhaal, juist doordat de heldendaden en het gebruikelijke soldatengebral hier volledig ontbreken.

• Emmanuel Guibert – De Oorlog van Alan 3- Herinneringen van Alan Ingram Cope – Silvester Strips – ISBN 978-90-5885-5992