the new yorker cartoon caption contest book
Winnende onderschrift: “The elevator takes some getting used to” (Je moet even wennen aan de lift)
Tweede plaats: “Looks like another side-rise is springing up”
Derde plaats: “I think I liked them the other way”
Top runners-up: “If you think that’s impressive, wait’ll you see the rooftop pool” (Als je dat al indrukwekkend vindt moet je eens naar het zwembad op het dak kijken)
“Do you think he’s going to jump?” (Denk je dat hij gaat springen?)
Winnaar: “O.K., this time with a little less feeling” (Okee, nu met iets minder gevoel)
Tweede plaats: “Gosh Wendy, that was more like ‘The Flight Of The Whole Hive'” (Goh Wendy, dat was meer een vlucht van de hele zwerm – met een verwijzing naar de Flight of the Bumblebee)
Derde plaats: “Yes dear, I’m sure your grandmother can hear you in heaven” (Ja schat, ik weet zeker dat oma je in de hemel kan horen)
Top runners-up:
“Pay no attention dear. Cats are critical creatures.” (Niet op reageren lieverd, katten zijn wat overgevoelig)
“The vibrato is good. Now help grandpa find his teeth.” (De vibrato is goed. Wil je opa nu even helpen zoeken naar zijn tanden?)
In het weekblad The New Yorker is de laatste pagina al een aantal jaren ingeruimd voor de cartoononderschriftenwedstrijd, oftewel de Cartoon Caption Contest. Er wordt een tekening geplaatst met de vraag er een onderschrift bij te verzinnen. De New Yorker redactie kiest de drie leukste onderschriften, en de lezer kiest vervolgens de winnaar.
Het is nog niet zo eenvoudig om een verrassend onderschrift te verzinnen, maar als het lukt heb je drie geslaagde en vooral ook grappige onderschriften bij één tekening. In het boek dat verscheen met een serie tekeningen uit de reeks zijn er nog telkens twee onderschriften toegevoegd die het blad niet haalden, maar die vaak ook erg leuk zijn. We laten hier twee voorbeelden zien.
Nieuw is het idee overigens niet, want het Parool doet het al jaren lang elke zomer, als Peter van Straaten met vakantie is. Dan mogen lezers onderschriften verzinnen bij twee van zijn tekeningen, die dan ook in de krant verschijnen. Een week lang dezelfde tekening met steeds een ander onderschrift. Heel leuk. Tenslotte verschijnt dezelfde tekening nog één keer met het originele onderschrift van Peter van Straaten zelf. Die laatste variant mis ik bij The New Yorker, waar alleen inzendingen van lezers bij de tekening komen te staan.
De grote uitdaging is uiteraard om zelf een onderschrift te verzinnen dat echt grappig is.