Illustrated Classics zouden tegenwoordig als Graphic Novels verkocht worden, want het waren “beroemde boeken”, dus niet zonder meer literaire meesterwerken, die verstript waren. Het moest allemaal zo goedkoop mogelijk, want in die tijd (de jaren vijftig en zestig) werden strips alleen voor kinderen gemaakt.

Als je dan “beroemde boeken” verstripte gaf je ouders het idee dat ze zich toch niet geheel onverantwoordelijk gedroegen als ze hun kinderen deze strips lieten lezen. Want strips werden in die tijd nog absoluut niet serieus genomen, en ook deze serie had de uitstraling van pulp, dat wil zeggen dat ze slecht gedrukt werden op goedkoop krantenpapier, met een mooi glimmend omslag.

De verhalen waren, zoals te verwachten, enorm ingekort, en je kreeg dan ook maar een zeer vluchtig beeld van het boek dat verstript was. Toch ken ik iemand die zijn hele leven al meepraat over grote klassiekers terwijl hij alleen de Illustrated Classics-versies heeft gelezen.

Toch waren de strips op sommige momenten aardig om te lezen, vooral wanneer de tekenaar even lekker voor zichzelf bezig ging. Een voorbeeld vind je hiernaast, uit de verstripping van Victor Hugo’s Klokkenluider van de Notre Dame, als de tekenaar bij het “grimassenkabinet” een hele pagina met gekke bekken vult. Maar die momenten waren eigenlijk te zeldzaam.