Vandaag, maandag 26 juni 2006, om drie uur ’s middags, begaf mijn trouwe Konica Revio KD-410-Z het definitief. Hij protesteerde al een tijdje door te kraken en kreunen als ik wou inzoomen, en de lens bleef al eens eerder vastzitten, maar nu is het echt afgelopen, na een jaar of drie zeer trouwe dienst. Het was een bijzonder handzame digitale camera, die ik vaak gewoon in mijn broekzak had, en waar ik heel onopgemerkt foto’s mee kon maken.

Eigenlijk wou ik het liefst hetzelfde cameraatje weer kopen, maar de mannen van de fotozaak hier in het dorp vertelden dat het ding niet meer gemaakt wordt omdat het hele merk en de hele fabriek niet meer bestaan, en hij dus ook niet even ter reparatie kan worden opgestuurd. Het zal zelfs moeilijk worden een camera te vinden waar ik mijn memory sticks gewoon in kan steken, om van de twee accu’s maar helemaal te zwijgen. Tja.

Hier de allerlaatste foto’s die ik met deze camera, waar ik toch wel aan gehecht was geraakt, gemaakt heb. Toen ik ’s middags het akkertje bij totaal ander licht nog een keer wou vastleggen lukte het niet meer.