We waren in Brussel voor de opening van een tentoonstelling met werk van Joost Swarte. Swarte had een aantal tekeningen gemaakt op het thema Trafic, geïnspireerd door een van de laatste films van Jacques Tati, en meteen ook een van zijn meest ondergewaardeerde films.

Toen wij ’s morgens, ver voor de opening, ergens stonden te wachten, liep er een man met een typisch Tati-loopje langs met in zijn ene hand een laddertje en in zijn andere hand twee emmertjes. Hij stopte even verder bij een verkeerslicht, klapte zijn trapje uit, klom omhoog, klapte het stoplicht open en ging het van binnen schoon staan maken. De perfecte Tati-situatie, en eentje die perfect voor deze specifieke Trafic-dag leek te zijn voorbereid. Onze dag kon toen al niet meer stuk.

Toen we tijdens de tentoonstellingsopening de tekening zagen die Swarte had gemaakt van Tati die de Solex koopt waarmee hij in de film Mon Oncle rondtuft was de dag compleet. 

Tijdens die opening zagen we overigens wel meer fraaie Tati-situaties, zoals de man die de prent bekeek van Groucho Marx, in een oplage van zeven, en die vervolgens de rode stippen eronder ging tellen (jawel, zeven…) en die vervolgens alleen nog maar zwaar teleurgesteld “allé, allé!…” kon uitbrengen.