
het blauwgeruite tafelkleed - hilde arts
Ik strijk mijn blauwgeruite tafelkleed. Er zitten rafelrandjes aan, maar hoe lang heb ik dit kleed ook al? Hoe vaak heb ik dit al gestreken? Och, dat gat in het midden, een foutje van mijn jongste broer, een sigarettenpeuk naast de asbak, hij was er helemaal ontdaan van. Hij dacht dat hij vreselijk op zijn kop zou krijgen en wilde onmiddellijk een nieuw kleed kopen. Ik heb het gekocht in 1976 bij de HEMA. We waren naar het platteland verhuisd, naar ons eerste echte huis. Het eerste huis waar het toilet gewoon binnen was. Maar ook een douche en centrale verwarming. En een grote tuin, binnen een paar maanden hadden we kippen en een konijn in een ren op ons zelf aangelegde grasveldje. Er was een echte keuken met een plekje voor een tafel. Eten aan de tafel en niet meer noodgedwongen met je bord op schoot, dat was nieuw en speciaal. Op die tafel moest, ook voor de gezelligheid, een tafelkleed.
Ons gezin breidde fors uit in de jaren erna en het kleine, blauwgeruite tafelkleed verdween steeds verder onder een stapel beter passende kleden.
Totdat er verkleedkleren moesten komen: een mantel voor de koning, een omslagdoek voor een zigeunermeisje, een draagdoek voor de baby. En een prachtige rok met een knoop opzij voor een mooie, dik opgemaakte dame, met lippenstift en opgestoken haar. En hakkeschoenen!!! Geweldig, ik zie haar nog de trap oplopen, voorzichtig in de te grote schoenen, de rok strak om haar ronde billen gespannen, helemaal in de rol van deftige dame, met een zuinig mondje en een geaffecteerd stemmetje.
Nu zijn de kinderen allemaal uit huis, de tafel wordt weer voor twee gedekt. Het blauwgeruite tafelkleed doet weer dienst. Ik zal het nog vaak strijken, en altijd zal ik er mijn eigen, speciale gedachten bij hebben.
Hilde Arts