De beste manier om conflicten te laten voortduren is de partijen te verhinderen te vechten. Alle vredesmissies uit de recente geschiedenis laten zien dat door het scheiden van de contestanten de vijandigheid niet afneemt. Vaak neemt de motivatie elkaar af te slachten toe.

In ieder geval is in alle gevallen een blijvende aanwezigheid van de intervenierende strijdmacht noodzakelijk om een hernieuwde oorlog te voorkomen. Bij foto’s uit de getroffen gebieden valt onmiddellijk de leeftijd en het geslacht van de vechters op. Zonder uitzondering zijn ze tussen de vijftien en dertig jaar en allemaal van het mannelijk geslacht.

Wat ook onmiddellijk in het oog springt is de energie en het enthousiasme waarmee de diverse groepen zich van hun activiteiten kwijten. Nergens valt een sjagrijnig gezicht te bespeuren. Dit animo voor geweld van jongelui in deze leeftijdsklasse lijkt vrij universeel.

Het lijkt erop alsof bij genoemde groep mannen een behoefte aan sensatie aanwezig is. Wanneer de kans zich voordoet om er met een groepje kornuiten liefst met geweren en bommen op uit te gaan, treffen we in deze leeftijdsgroep een groot aantal dat de geboden kans met beide handen aangrijpt. Televisiebeelden uit getroffen gebieden spreken voor zich. Doden, rouwende vrouwen, ravage, maar altijd weer: jongens die trots hun wapen vasthouden en de indruk maken zeer in hun element te zijn.

De klassieke manier van oorlogvoeren was eigenlijk heel functioneel. De jongelui konden in veldslagen hun leven of hun energie kwijt, terwijl thuis de boel heel bleef. Door de zegeningen van de technologie is dit niet meer mogelijk. In onze regio’s is er alleen nog voetbal.

Zoals Rinus Michels vijfentwintig jaar geleden al opmerkte: “voetbal is oorlog”. De boel blijft hierdoor thuis niet meer heel, integendeel. Uiteraard heeft zich een leger deskundologen op het probleem van de hooligans gestort. Niet zelden zien zij des Pudels kern over het hoofd: de natuurlijke aard van de jonge mannelijke homo sapiens.

De behoefte aan opwinding, spanning en sensatie, gevoelens van kameraadschap en het streven naar status in het stamverband van de peer group. De enorme politielegers die paraat staan om te interveniëren hebben dezelfde ondankbare taak als hun militaire vredesmissie-collega’s.

Er zou veel voor te zeggen zijn die knokpartijen niet zozeer te bestrijden alswel te kanaliseren en te legitimeren. Men zou na een voetbalwedstrijd legertjes supporters, die even groot zijn, en bestaan uit grondig gefouilleerde jongelui tegen elkaar kunnen laten uitkomen op de grasmat. Ook voor de oudere toeschouwers kan zo’n partijtje matten een interessant spektakel en een aardige aanvulling op de wedstrijd vormen. Welke partij gewonnen heeft is vrij gemakkelijk na te gaan door de blessures te tellen. Verwondingen die wellicht minder ernstig zijn dan die, waarmee de echte spelers van voetbalwedstrijden soms van het veld gedragen worden.