Een-eiïge tweelingen zijn klonen. Zoals de naam al suggereert splitst de net bevruchte eicel zich in twee identieke cellen die allebei zullen uitgroeien tot mens. Een-eiige tweelingen vormen al decennia onderzoeksgebied van geleerden die hun bijdrage willen leveren aan de nurture-nature controverse.

Vooral gescheiden opgegroeide tweelingen zijn interessant materiaal. Ze hebben immers dezelfde genen, maar zijn aan een verschillende opvoeding onderworpen geweest. Als er dan nog eigenschappen gelijk zijn, dan zouden die wel erfelijk moeten zijn.

Nature-geleerden denken dat bijna alle eigenschappen van de mens door de genen worden veroorzaakt, terwijl nurture-adepten de omgeving voor heel belangrijk houden. Vooral het eerste type onderzoeker wijdt zich aan het tweeling-onderzoek.

Het grappige was dat de nature-aanhangers te grote successen boekten. De gescheiden opgegroeide tweelingen, die elkaar nooit hadden ontmoet, vertoonden ongelooflijke overeenkomsten. Hun vrouwen en kinderen hadden soms dezelfde voornamen, ze reden in hetzelfde merk auto, hadden dezelfde religie, vonden dezelfde films en televisieshows mooi en kochten zelfs dezelfde kleren.

Nu zijn wij natuurlijk allen slaven van het zelfzuchtige gen, maar deze resultaten gingen wel erg ver. Het is niet zo gemakkelijk te verklaren dat de voorliefde voor automerken genetisch verklaarbaar is, of dat er genen zijn voor voornamen of spijkerbroeken. Het onderzoek is daarom aan het eigen succes ten onder gegaan.

De universiteit scheidt de wereld in aparte onderzoeksgebieden. Vooral tussen de natuur- en menswetenschappen gaapt een onoverbrugbare kloof. Dat is jammer. De belangrijkste natuurwetenschappelijke vondst van de vorige eeuw zou namelijk licht kunnen werpen op de gelijk handelende tweelingen.

Ik doel hier op het Einstein-Podolsky-Rosen (EPR)-effect. Het blijkt dat men het gedrag van deeltjes (richting, polarisatie, spin) kan veranderen door andere deeltjes waarmee zij voorheen een verbinding hadden te beinvloeden, onafhankelijk van de afstand die er inmiddels tussen is ontstaan.

Wanneer men een tweelingsysteem uit elkaar haalt en de deeltjes in verschillende richting laat vliegen, en na enige tijd het ene deeltje elektromagnetisch naar boven dwingt, zal precies tegelijkertijd het andere deeltje de spiegelbeeldige beweging maken.

Men heeft dit eerst trachten te verklaren door informatie-overdracht tussen de deeltjes, sneller dan licht te veronderstellen. Dit leek echter te vergezocht. Vruchtbaarder was het de factor tijd bij het proces te betrekken. In de moderne fysica is het menselijke standpunt dat alleen het nu bestaat onhoudbaar.

Verleden en toekomst bestaan ook, alleen buiten ons bewustzijn. Beide deeltjes zijn nog wel degelijk verbonden, maar in het voor ons niet waarneembare verleden. Invloed op het ene deeltje wordt door het verleden overgedragen op het andere.

Om te zien of dit voor tweelingen ook geldt zou men gescheiden opgegroeide twee-eiige tweelingen moeten vergelijken met een-eiige. Allebei hebben ze een verleden in de baarmoeder gemeen.