
rik in korea - woensdag 4 mei 2011
Na een vierentwintigurige reis en een vierentwintigurige dag gewend raken aan het nieuwe land en de nieuwe taal, word ik dinsdagochtend uitgeput wakker in ons nieuwe appartement in Incheon. De vorige eigenaar, een Canadees met de naam “Big John” die nogal plotseling schijnt te zijn vertrokken – volgens zijn collega’s uit angst voor “straling uit Japan” – heeft naast zijn maat 49 schoenen ook een ontzettend smerige huiskamer/keuken, loft en badkamer achtergelaten. Mijn doel voor de dag is om in ieder geval de zwarte laag vet en stof van de muren in ten minste 3 gangkasten weg te werken, maar mijn lichaam is het daar niet mee eens. Dankzij jetlag en algemene vermoeidheid (en wat luie tegenzin) kom ik deze ochtend niet verder dan het ontbijt voordat ik op de bank in slaap val.
En dan, uit het niets, word ik om precies 11 uur ’s ochtends wreed gewekt. Een loeiend alarm klinkt vanaf de straat. De harde sirene komt direct door het open venster mijn droomwereld binnen, en binnen een seconde sta ik opgeschrikt voor het raam. De flat geeft uitzicht over een drukke splitsing, met vijf tweebaans voetpaden over twee brede verkeersaders, een fly-over snelweg en een ondergronds, 6-baans metro station. Het luide constante lawaai van het verkeer had me in slaap gesust, maar op dit moment is er afgezien van de sirenes niks te horen. Alle autos staan stil en de voetgangers zijn verdwenen, terwijl de stoplichten nog steeds verspringen.
Mijn eerste gedachte is dat Kim Jong-Il dan toch besloten heeft om op de rode knop te drukken, mijn tweede gedachte is dat er een tsunami onderweg is. Een gepantserde militaire auto met een megafoon verschijnt en rijdt eenzaam over de snelweg, onverstaanbare informatie verschaffend aan de wachtende automobilisten. Ik doe het raam dicht. Ik heb geen telefoon of internet, de tv doet het niet en ik ken niemand in deze flat. Naar buiten gaan lijkt me geen optie.
Dan bedenk ik me dat de radio het nog wel doet. Gisteren is het me gelukt om een station te vinden waar Engels gesproken werd. De “Morning Special” die ik toen heb beluisterd was een programma voor Koreanen die aan de hand van Engelse nieuwsfragmenten de taal willen leren.
Dit is hoe ik voor het eerst hoorde over de dood van Osama Bin Laden: Osama Bin Laden, the terrorist … a terrorist is someone who uses violence, 향찰/鄕札, to frighten, or terrify, 구결/口訣, their oponents in order to achieve some ideological, 구口訣, goal … 이두/吏讀 Osama Bin Laden 두/吏 terrorist 한국어 … has been shot dead at his home in Pakistan … etc. Het duurde een tijdje voordat ik doorhad dat Bin Laden inderdaad was geassasineerd door de VS; het leek er eerst op dat Koreanen een nogal morbide leertechniek hanteerden.
Mijn enige hoop op dit moment is dus dat er in het geval van een op hande zijnde nucleaire holocaust didactiek nog steeds voorop staat in Korea: Kim-Jong Il, the communist dictator of the DPRK and enemy of the people of Korea … communist, someone who follows the teachings of Marx regarding economic principles … has ordered the detonation of a nuclear device over Seoul … to detonate, to set off an explosive … There is no hope of survival for those in the immediate vicinity … vicinity …
In plaats daarvan hoor ik wat klinkt als een Koreaanse nieuwslezer snel maar kalm een boodschap voorlezen, totdat er plotseling een tweede alarm klinkt, harder, korter, en in stereo over de speakers en uit het raam. De nieuwslezer herhaalt een bepaalde zin drie keer, en het klinkt als: Niks aan de hand mensen, gewoon doorlopen.
Ik kijk uit het raam. Het verkeer raast weer door, de voetgangers zijn weer terug op de weg, en, inderdaad, ze lopen gewoon weer door. Einde oefening.
Achteraf hoorde ik van een expat die al langer in Zuid-Korea verblijft dat dit soort oefening een paar keer per jaar onregelmatig en op nationale schaal voorkomt; op de overheidswebsite van Zuid-Korea staat inderdaad dat er 8 keer per jaar “civil defense drills” worden gehouden. Het hele land staat dus twintig minuten letterlijk stil, terwijl het leger en de politie controleren dat iedereen meedoet. Op de scholen waar een aantal bevriende Engelse leraren lesgaven deden ook de kinderen mee; ze moesten het gebouw evacueren terwijl de Koreaanse leraren ze vertelden wat te doen in het geval van een ramp. Deze keer betrof het een aardbeving:
“Pedestrians will be asked to follow the emergency routes to the nearest underground shelters, subway stations and other underground facilities. Those who are driving will be asked to park their cars immediately and participate in the safety drill. The drill will last approximately 20 minutes. The national civil defense drill is held eight times throughout the year to educate civilians on the proper measures to take in case of a national emergency. Full participation in the drills is strongly advised.”
(Rik Moors, 4 mei 2011)
Rik dacht dat hij de eerste maand geen internetverbinding zou hebben, dus wij waren verrast binnen een week bijgaand eerste verslag te mogen ontvangen, geschreven op zijn tweede dag in Korea.
Het mailtje begon zo:
Ik steel nu even een zwak signaal wat ik zo nu en dan ontvang in onze flat. Het is me niet gelukt om op mijn blog al iets te posten, maar ik had wat geschreven over de tweede dag dat ik hier was. Ik denk niet dat ik een attachment kan uploaden dus je vindt het stuk hieronder.
Morgen is het de verjaardag van Buddha, dus dat zal ook wel interessant worden :)
Verder gaat alles hier goed, de flat is ruim en we hebben een mooie positie hier vlakbij de metro en naast een busstation. Zodra het huis een beetje schoon is maak ik er wel een video van zodat jullie kunnen zien hoe het eruit ziet.
De vorige afleveringen:
-
Rik in Kaapstad