Ware liefde
Soms moet je in iets geloven om het werkelijkheid te kunnen laten worden. Omdat ik aanneem dat ware liefde bestaat, bestaat ware liefde ook voor mij. Als ik er van uit zou gaan dat ware liefde niet bestond, dan bestond ware liefde voor mij ook niet. Om de mogelijkheid tot ware liefde open te houden, moet je geloven dat die mogelijkheid bestaat.

Alles
Er zijn mensen die het totaal niet met me eens zijn. Die geloven niet in ware liefde. Dat ik denk dat het wel bestaat, is volgens hen een illusie. Een zichzelf filosofe noemende jonge dame zei: ‘Niemand is zo perfect dat hij of zij je alles kan geven wat je nodig hebt.’ Dat was voor haar de reden dat ze er meerdere relaties op na hield. Natuurlijk zat daar geen enkele ‘ware’ tussen. Als je denkt dat alleen iemand die al je verlangens en behoeftes kan bevredigen als ware liefde gedefinieerd kan worden, dan zul je de ware liefde nooit tegenkomen.

Acceptatie
Liefde is geen product. Je kunt liefde niet opeisen. Ware liefde zit niet in wat een ander voor jou kan betekenen. Ware liefde zit in jezelf. Het is het vermogen iemand lief te hebben om hoe hij of zij is. Het is het gevoel dat je hebt als je je kunt verbinden met iets of iemand door volledige aandacht te hebben voor iets of iemand. Het is het gevoel dat je hebt dat iets perfect is in zijn imperfectie. Het is de volledige acceptatie van de ander.

Imperfecties
Mijn eerste echtgenote ergerde zich grenzeloos aan mijn imperfecties. Voor haar waren die imperfecties een teken dat ik niet genoeg van haar hield. Toen ik met haar trouwde was ik negentien en zij was vijfentwintig. Ik had geen idee wat zij van een huwelijk verwachtte, ik wist alleen dat ze graag getrouwd wilde zijn. Omdat ik dacht dat het niet veel verschil zou uitmaken met ongetrouwd samenwonen, wou ik haar dat plezier wel doen. Dus trouwden we. Dat was een vergissing.

Een traditioneel gezin
Trouwen beschouwde ik als een formaliteit. Maar voor haar was het de opstap naar het stichten van een traditioneel gezin waarbij ik de kostwinner zou worden en zij thuis voor de kinderen zou zorgen. Op het moment dat ik met haar trouwde had ik niet alleen geen baan, maar ook geen enkele afgeronde opleiding, op de MAVO na. Als leerling-verpleegkundige was ik mislukt en ik had geen idee wat ik met mijn leven wilde. Alles wat ik probeerde glipte tussen mijn vingers weg. Zij had een baan als subhoofd in een psychiatrische inrichting en was feitelijk de kostwinner.

Omdraaien
Ze wilde graag dat die rollen omgedraaid werden. Ik moest er voor zorgen dat ik de kostwinner werd, en liefst een beetje snel. Dat me dat niet lukte was voor haar een teken van mijn gebrek aan liefde voor haar. Als ik echt van haar zou houden, dan zou ik er wel voor zorgen dat ons huwelijk aan haar verlangens en behoeftes zou voldoen. Hoe langer we getrouwd waren, hoe groter haar teleurstelling en hoe schuldiger ik me voelde, omdat ik in haar ogen faalde.

Perfectie
Als je pas van iemand kunt houden als die persoon zo perfect is dat hij of zij alle verlangens en behoeftes die je hebt kan bevredigen, dan zul je de ware liefde voor een ander nooit voelen. Niemand is zo perfect dat hij of zij je alles kan geven waar je naar verlangt.

Hou je vast
Ik ben allesbehalve perfect. Door een chronisch gebrek aan energie kan ik bij lange na niet doen wat ik zou willen doen voor de mensen waar ik van hou. Ik krijg soms paniekaanvallen en beheers mijn woede over onrecht lang niet altijd, met scheldkanonnades als gevolg. Ik ben soms zo moe dat ik niet meer op woorden kan komen en knoei altijd op het tafellaken als ik eten opschep. Ik slurp en eet slordig en ik overschat mijn eigen kunnen en denken vaak. Hoewel ik streef naar wijsheid, zou ik mezelf zeker niet wijs durven noemen.

Inclusief imperfecties
En toch houdt mijn huidige echtgenote van me. Onvoorwaardelijk. Inclusief al mijn imperfecties. Niet dat ze die niet ziet. Ze doet ook niet alsof ze er niet zijn. Daar waar ze kan helpt ze me mezelf te corrigeren, maar zonder me mijn imperfecties kwalijk te nemen. Dat is, voor mij, ware liefde. Iemand lief hebben om wie hij of zij is, inclusief zijn of haar imperfecties. Ook ik heb mijn echtgenote onvoorwaardelijk lief. Inclusief haar imperfecties. Er zijn geen perfecte mensen. Er zijn zelfs geen perfecte dingen. Als je alleen kunt houden van dingen of mensen die in jouw ogen perfect zijn, dan ben je niet in staat tot ware liefde.

Dubbelgeluk
Voor een psychopaat of een narcist bestaat onzelfzuchtige liefde niet. Dat twee personen onvoorwaardelijk van elkaar zouden kunnen houden, is een volstrekte onmogelijkheid in de ogen van mensen die alleen aan eigenliefde doen. Ware liefde kun je niet opeisen. Ware liefde kun je alleen maar geven. En als die ware liefde die je geeft met ware liefde beantwoord wordt, dan heb je dubbelgeluk.

Extra werk
Mijn vader hield van mijn moeder. Mijn moeder hield van de aandacht en liefde die mijn vader haar gaf. Hij wilde haar graag gelukkig zien en deed daar alles voor. Hoewel zijn werk als uitvoerder zwaar was, zeker voor een man die al vanaf zijn zestiende een chronische hernia had en daarom een korset droeg, deed hij regelmatig klussen in de avonduren om mijn moeder wat extra geld te kunnen geven. Hij maakte dan dagen van 12 uur of meer. Van de ene kant was mijn moeder daar blij mee, maar van de andere kant baalde ze omdat hij er daardoor ’s avonds niet voor haar was.

Een volkstuin
Nadat hij, op zijn achtenveertigste, was afgekeurd, vond mijn moeder dat hij al zijn tijd nu maar eens aan haar moest besteden. Mijn broer en ik waren het huis uit, waardoor ze niet meer voor ons hoefde te zorgen en nu was zij, naar haar mening, aan de beurt. Mijn vader had een volkstuin waar hij graag heen ging. Dat was haar een doorn in het oog. In eerste instantie ging hij daar alleen heen, maar dat hij dingen zonder haar deed verdroeg ze niet. Dus ging ze, met ‘frisse tegenzin’, zoals mijn  vader het benoemde, met hem mee. Iedere keer dat hij naar de tuin wilde, mopperde ze. ‘Die rottuin ook altijd, ik wou dat je hem wegdeed. Ik heb een hekel aan die tuin. Waarom moeten we nou alweer naar die tuin. Ik wilde net naar Heerlen om boodschappen te doen.’ Iedere keer dat mijn vader aangaf even naar zijn volkstuin te willen, ratelde zij haar weerzin daartegen af. Hij moest altijd voor haar klaarstaan. Als hij zijn aandacht aan iets of iemand anders gaf, had ze de smoor in. En dat liet ze duidelijk blijken ook.

Kritiek
Toch gaf mijn moeder hoog op over de geweldige relatie die mijn vader en zij samen hadden. Dat mijn vader er, zeker nadat hij afgekeurd was en de hele dag met haar opgescheept zat, anders over dacht, was voor haar een blinde vlek. Als mijn vader haar duidelijk wilde maken wat hem dwarszat, betrok haar gezicht en trok ze zich verontwaardigd terug in haar eigen gelijk. Zodra ze kritiek kreeg werd ze hysterisch. Dat werkte perfect. Niet alleen omdat de kritiek die ze kreeg op die manier niet binnenkwam, maar ook omdat mijn vader geen zin in die hysterische aanvallen had en zijn kritiek niet meer rechtstreeks naar haar uitte. En wat zij niet hoorde, bestond voor haar ook niet. Wij, zijn kinderen, kregen die kritiek wel degelijk te horen.

Eenrichtingsverkeer
Wat mijn moeder nooit heeft begrepen is dat je niet lief kunt hebben als je je niet in de ander verplaatst. Ze was altijd bezig om liefde en aandacht te verkrijgen. Omdat mijn vader haar veel liefde en aandacht gaf, hadden ze een goede relatie, in de ogen van mijn moeder.

Belangrijk
Tot aan haar dood is ze blijven geloven dat de relatie die ze met mijn vader had ‘ware liefde’ was, omdat mijn vader haar alles had gegeven wat hij te geven had. Ze was blind voor het feit dat hij daarvoor veel had op moeten geven wat voor hem belangrijk was. Als zij het niet belangrijk vond, dan was het ook niet belangrijk. Zijn volkstuin was voor haar niet belangrijk, dus was die volkstuin niet belangrijk. Het ergerde haar dat ze mijn vader daar maar niet van kon overtuigen.

De perfecte echtgenoot
Op het moment dat ik doorkreeg hoe mijn eerste huwelijk op dat van mijn ouders ging lijken, ben ik weggegaan. Ik wilde niet, net zoals mijn vader, de slaaf van de verlangens en behoeftes van mijn vrouw worden. Zeker niet omdat, zelfs als ik mijn allergrootste best zou doen, ik nooit zou voldoen aan het ideaalbeeld van een perfecte echtgenoot.

Ware liefde
Alleen mensen die elkaars imperfectie accepteren zijn in staat tot ware liefde. Denk ik.