De stem
Hij was bezig met een onderzoek en had haar telefoonnummer gekregen van een gemeenschappelijke kennis, omdat zij zich voor hetzelfde onderwerp interesseerde. Hij belde haar en toen ze opnam en zich alleen nog maar had voorgesteld, viel hij al voor haar stem. Ze had een donkere stem, laag maar tegelijkertijd ongelofelijk vrouwelijk. Het was alsof haar stem uit het diepste van haar binnenste kwam. Zacht en warm als satijn. Heel even was hij van slag en toen stelde hij zich voor en vertelde waarom hij haar belde. Het gesprek dat volgde was geanimeerd en ging opvallend soepel. Na ruim een half uur legde hij de hoorn op de haak, maar niet nadat hij met haar een volgend telefoongesprek had afgesproken.

Gesprekken
In het begin belden ze wekelijks, maar na een paar weken belden ze twee of drie keer per week en werden hun gesprekken steeds vertrouwelijker. Hij merkte dat hij naar die telefoongesprekken toe leefde, dat hij naar haar stem verlangde, naar de nabijheid van die stem. Natuurlijk was het niet alleen de klank van haar stem, maar ook de intimiteit van de gesprekken die ze hadden, die hem naar die telefoongesprekken deden verlangen. Hij vroeg zich af hoe ze er uit zou zien, maar kon zich daar eigenlijk geen voorstelling van maken. Op een gegeven moment belden ze bijna dagelijks en als er, om wat voor een reden dan ook, een dag voorbijging zonder dat hij haar had gesproken, voelde hij een gemis. ‘Ik ben verliefd,’ dacht hij. Het was natuurlijk vreemd om verliefd te zijn op iemand die hij nog nooit gezien had en met wie hij alleen gesproken had en hij besloot dat het tijd was dat ze elkaar maar eens zouden ontmoeten. Toen hij haar voorstelde om samen ergens een kop koffie te gaan drinken, stemde ze, tot zijn opluchting, meteen toe. ‘Ah, misschien is het ook wederzijds,’ dacht hij. Ze spraken af op een terrasje en besloten dat ze beiden een boek dat ze samen besproken hadden, zouden meenemen, als herkenningsteken.

Zien door te horen
Hij zat op het terras met een kop koffie en het boek als herkenningsteken voor zich. Er waren al een paar vrouwen voorbijgelopen waarvan hij zich had afgevraagd of zij het was, maar die haar niet bleken te zijn. Nu kwam er een vrouw aanlopen die hij, in eerste instantie, als een grijze muis beoordeelde. Toen ze het boek zag, glimlachte ze en ging tegenover hem zitten en legde haar boek voor zich neer. Een gevoel van teleurstelling overviel hem. Hoewel hij zich geen voorstelling van haar uiterlijk had gemaakt, viel ze hem, nu ze zo voor hem zat, ongelofelijk tegen, totdat ze haar mond opendeed en ‘Hallo, ik ben Trudy,’ zei. Door de klank van haar stem verdween de grijsheid uit haar uiterlijk, werd hij helemaal warm van binnen en zag hij alleen maar een sprankelend persoon tegenover zich zitten. Hij kon zich, nadat ze een paar woorden had gesproken, niet meer voorstellen dat hij even daarvoor nog teleurgesteld was geweest toen hij haar zag. Het was alsof hij haar pas zag door haar stem te horen. Zij was, dat wist hij nu zeker, de vrouw waarmee hij de rest van zijn leven wilde delen.

Relatieve schoonheid
Dit verhaal is gebaseerd op een werkelijke gebeurtenis. Een vriend van mijn broer vertelde hem dit verhaal dat hem zelf was overkomen. Het laat zien hoe bedrieglijk eerste indrukken kunnen zijn. Ik weet uit ervaring hoe dat werkt. Vrouwen die ik in eerste instantie onaantrekkelijk vond vanwege hun uiterlijk, vond ik helemaal niet onaantrekkelijk meer nadat ik ze had leren kennen. Dat kwam omdat ik ze als persoon wel aantrekkelijk vond en daardoor werden ze ook uiterlijk aantrekkelijker. Andersom komt ook voor. Dan word je aangetrokken tot het uiterlijk van iemand, maar als je die persoon beter leert kennen, word hij of zij lelijker in jouw ogen. Ik heb ooit een hele mooie vrouw gezien, die, zodra ze haar mond opendeed, alle aantrekkelijkheid meteen verloor.

Liefde
Liefde maakt blind, zeggen ze. Ik denk dat liefde je juist de ogen opent en dat je daardoor schoonheid kan zien waar je dat eerst niet kon.

Uiterlijk
Het is bekend dat mensen vaak door hun uiterlijk als capabel worden beschouwd, meer dan door wat ze hebben gedaan. Mooie mensen mogen meer fouten maken en krijgen eerder het voordeel van de twijfel, zeker als ze er ook nog in slagen om charmant over te komen, ook als dat overduidelijk bedoeld is om anderen te manipuleren.

Een echte vent
In mijn pubertijd werd ik niet erg aantrekkelijk gevonden door de meiden in mijn leven. Dat wil zeggen dat ze mij niet seksueel aantrekkelijk vonden, hoewel ze me wel graag in vertrouwen namen over hun gevoelens. Maar in de ogen van de meeste meiden was ik gewoon niet mannelijk genoeg. Hoewel ze liever met mij praatten dan met de jongens door wie ze zich aangetrokken voelden, was dat geen reden om zich door mij aangetrokken te voelen. En dat allemaal omdat ik niet aan het beeld van een echte vent voldeed. Ik begreep dat niet altijd. Dan viel een meisje waar ik intensieve gesprekken mee voerde, op een jongen waar nauwelijks mee te praten viel. ‘Ach,’ dacht ik, ‘ze krijgen het nog wel door. Mijn tijd komt nog.’ In zekere zin was dat ook zo. Hoe ouder ik werd, hoe meer vrouwen me gingen waarderen omdat ze hun gevoelens met me konden delen.

De buitenkant
Toch lijkt het er op dat sommige vrouwen meer op een beeld van een man vallen dan op de persoon die die man is. Dat is bij veel mannen overigens ook zo. Een Duitse showmaster zei ooit in een interview dat hij zijn vrouw zo waardeerde omdat ze er altijd voor zorgde er tot in de puntjes uit te zien, zelfs toen ze ernstig ziek was. Voor die showmaster was niet wie ze was, maar hoe ze eruit zag essentieel voor de waardering die hij voor haar had. En hoeveel waardering hij ook voor haar uiterlijk had, toen ze ziek was nam hij een maîtresse.

Persoonlijkheid
De reden dat sommige mensen tot op hoge leeftijd van elkaar blijven houden, is dat ze van elkaars persoonlijkheid zijn gaan houden. En daardoor wordt een uiterlijk dat in verval is helemaal niet als onaantrekkelijk gezien. Zelfs dat vervallen uiterlijk wordt aantrekkelijk, omdat het hoort bij de persoon waarvan je houdt.

“Beauty is in the eye of the beholder’.

De ingang
De kunst is om de schoonheid van iemand te zien in hoe iemand is, niet in hoe iemand er uit ziet. Natuurlijk kun je door het uiterlijk van iemand aangetrokken worden en zo uitgenodigd worden om  iemand beter te leren kennen. Dat kan ook door de klank van een stem, of door de inhoud van een gesprek of door het klateren van een lach, door een glimlach, door de glans in iemands ogen of door de manier waarop iemand jou ziet. Al die dingen zijn ingangen tot iemands persoonlijkheid. Als je jezelf niet toestaat om zo’n ingang te gebruiken om die persoonlijkheid te leren kennen en lief te leren hebben, maar vooral bezig bent met de ingang te bewonderen, doe je jezelf en de ander tekort.

You can’t judge a book by looking at the cover
Je leert een gebouw pas kennen als je er binnen gaat, niet als je alleen de buitenkant maar bewondert. Achter een lelijke gevel kan een prachtig huis schuilgaan en achter een prachtige gevel een onbewoonbaar krot.