Het knokige lichaam van een anorexialijdster had ze, vlassig blond haar, bleek hoofd, verbeten trek om de mond. Binnenkomer: ‘Ik heb hbo, dus u hoeft me niets wijs te maken’. Dat was ik ook helemaal niet van plan. Veel te geinige zaak, eigenlijk meer iets voor de Rijdende Rechter, die man die bloedserieus ingaat op de klacht van een corpulente man die een fuchsiatakje van de buurvrouw over zijn tuinhekje heeft hangen. En dat hij daar al tien jaar lang de zenuwen van krijgt en zodoende nu in de psychiatrie zit. Wil je aan een verse buitenlander de Nederlandse volksaard uitleggen, laat hem dan tien uitzendingen met meester Frank Visser zien. Hij zal waarschijnlijk linea recta het vliegtuig terug nemen naar zijn geboorteland.

Maar mijn mevrouw woonde in een appartement van een oude woonboerderij, een pand met rare uitstekende hoekjes. Zodoende keek de buurvrouw recht in haar bikini. En dat pikte mijn cliënte niet. Talloze verzoeken waren er al naar de woningbouw gegaan, want dat kon ik zien aan het dossier dat ze bij zich had en waar meer dan tweehonderd brieven in zaten. Ze wilde namelijk dat de woningbouw óf dat raam eruit haalde, óf er matglas in zou monteren. Dat deden ze niet. Toen had mijn mevrouw dat uiteindelijk zelf gedaan: op een nacht had ze het glas wit gekalkt met grondverf. Ze moest een nieuwe ruit betalen.

In de afgelopen twee jaar heeft zo zodoende al tien ramen gewit en even zovele nota’s in de prullenbak gegooid. Haar gezicht staat grimmig, want ze is een beetje borderline, lichtelijk in de war en heeft geen enkel sociaal contact. Deze strijd vult haar hele bestaan, tezamen met haar studie Hindi, want ze wil uiteindelijk het Sanskriet gaan doorgronden om haar brein ‘prettige sprongetjes te laten maken’, zoals ze dat zelf typeert.

De woningbouw is haar spuugzat, want ze steekt bijvoorbeeld ook haar armen als een Greenpeace-held door de beukenhaag als hun hovenier langskomt om te snoeien. Dat heeft ze namelijk liever niet. Ik schrijf alles op in mijn notitieblok omdat er kennelijk iets strafbaars is gebeurd. Maar heimelijk denk ik: is er nog wel gevoel voor humor in Nederland?

Trees Roose

Juni 2010