Het blijft een raar ding als iemands uiterlijk niet klopt met zijn persoonlijkheid. Zo vind ik bijvoorbeeld Jeroen Pauw, altijd met mond half open, zonder tekst, echt meer een minderbegaafde medemens dan een sluwe reporter.

Andersom kan ook, en dat had ik gisteren. Ze kwam op gesprek samen met haar vriend, beiden verdacht van steunfraude. Uit het proces-verbaal bleek een en ander over het milieu en de dagbesteding: hij had een autosloopje bij huis en veel klachten aan de broek over wildparkeren en met gierende banden over het plantsoentje scheuren en zo. Het was dus niet vreemd dat ze waren verraden door een anonieme bron die goed zicht bleek te hebben op hun voordeur.

Hij was een slungelig type met een gipsarm, want hij had zich net de dag ervoor tijdens het klussen in zijn pols gezaagd. Wat weer onhandig was, want hij had net werk gevonden als kippenvanger, het beroep dat hier in de provincie acuut komt bovendrijven als je wanhopig om geld verlegen zit. Dat betekent elke nacht hysterische kippen bij de poten grijpen en in kratten proppen, en bij het ochtendgloren de dooie hennen verzamelen die er van de shock in waren gebleven.

Maar het ging om haar. Voor me zat een jonge vrouw met kort haar, die een natuurgetrouwe kopie was van prinses Laurentien. Kapsel, hoofd, mond, precies de vrouw van Constantijn. Alleen sprak ze zwaar dialect, had een kunstgebit, woonde in een gribusbuurt, geen school afgemaakt, en was ze getrouwd met een frauderende kippenvanger met een gipsarm. Ik heb van het hele gesprek niks onthouden, zo gefascineerd heb ik zitten luisteren naar de prinses die plat Drents sprak.
Geweldige actrice.

Trees Roose