Op donderdag 16 juni 2005 werd in Haren het absolute dieptepunt bereikt in de dorpspolitiek. Het ging om een commissievergadering over het bebouwen van het gebied tussen Groningen en Haren. Groningen wil dat gebied al heel lang volgebouwd zien, liefst met een snelweg er doorheen, maar Haren wist dat altijd tegen te houden, waardoor er nu nog steeds een fraaie groenstrook tussen beide gemeenten te vinden is. Wethouder Hoekstra van Haren is echter een doorpakker die denkt: “Wat Bush kan, kan ik ook”. Aan het eind van deze vergadering deelde Hoekstra de commissieleden dan ook doodleuk mee dat de stukken voor de raadsvergadering inmiddels waren verzonden. Pardon? Jazeker, die waren al verzonden. Hoezo inspraak? Hoezo mogelijkheid tot aanpassing van de rigoureuze plannen? De stukken waren de deur al uit. Ziedaar de aanpak van Hoekstra.

Even terug naar de vergadering die zo verbijsterend werd afgesloten. Er zaten maar liefst tachtig mensen op de publieke tribune, wat betekent dat het onderwerp behoorlijk leeft in Haren. Bovendien werd er een protestpetitie met drieduizend handtekening aangeboden van mensen die tegen de plannen van Hoekstra zijn. Drieduizend handtekeningen lijkt niet veel, maar op een bevolking van vijftienduizend is het toch een niet te verwaarlozen aantal. Met die handtekeningen gebeurde helemaal niets. Ze werden gewoon simpelweg genegeerd, niet alleen door de wethouder, maar ook door de raadsfracties en de burgemeester. Datzelfde lot was ook weggelegd voor de dertien insprekers, die met vaak zeer zinnige verhalen kwamen. Die werden voor kennisgeving aangenomen. Geen reactie. Niets. Hoezo inspraak?

Het kon nog erger. Dat bleek toen Groen Links een alternatief plan wou presenteren. Op dat moment verliet een aantal raadsleden van D66, VVD en ChristenUnie demonstratief en duidelijk geïrriteerd de zaal. Ze liepen gewoon weg. “Hier hoeven wij niet naar te luisteren!”…Democratie op dorpsniveau zal zelden zo tenenkrommend gênant zijn geweest.
De commissievoorzitter liet ook nog even duidelijk merken hoe hij over de “gewone burger” dacht toen er gevraagd werd om uitleg van een afkorting. Zijn antwoord was schokkend onbeschoft: “We vergaderen hier niet voor het publiek, maar voor de commissie.”

Tegen elf uur die avond was de publieke tribune leeg, en de vraag is of hij in Haren ooit weer vol zal komen te zitten. Nooit eerder hebben we zo sterk het gevoel gehad dat de democratie in ons dorp een wassen neus is. Iedereen die op die publieke tribune zat had volgens mij het gevoel dat de bebouwing van het kwetsbare en mooie tussengebied tussen Haren en Groningen al lang in kannen en kruiken was. Dat er ook projectontwikkelaars in de zaal bleken te zitten versterkte dat gevoel alleen maar.
Aan deze vergadering ging een heel inspraaktraject vooraf, dat door de meeste deelnemers gefrustreerd als onzin is ervaren, omdat er formeel weliswaar keurig aan de eis van inspraak voldaan is, maar de wethouder vervolgens alles aan zijn laars blijkt te lappen.

Deze vergadering markeerde een historisch dieptepunt omdat nu wel heel overduidelijk bleek dat deze wethouder ongelimiteerd zijn gang kan gaan zonder dat de gemeenteraad er ook maar over denkt in te grijpen. Blijkbaar is men nog steeds erg onder de indruk van de daadkracht van de man, en wordt er nog steeds niet goed gekeken naar wat hij allemaal aanricht. Van de spijkers met koppen die deze man zo vastberaden slaat zullen we in Haren nog heel lang heel veel last hebben, vrees ik.

(20 juni 2005)