Uit zeer betrouwbare bron had ik vernomen dat de cliënten van de Mikkelhorst daar te horen hadden gekregen dat ze binnenkort weg moesten. De Mikkelhorst is een zorgboerderij in Haren waar veel mensen met een beperking opgevangen worden, en voor die mensen kwam dit bericht dan ook als een grote schok. Toen ik dat hoorde schreef ik spontaan een column voor Haren De Krant, die precies een halve dag online gestaan heeft. Toen had iemand van het bestuur gebeld met de hoofdredacteur en met mij. Ze was zeer, zeer verontwaardigd, want er klopte niets van dat hele verhaal. Dat hield ze vol, ook toen ik uitlegde hoe ik aan mijn informatie kwam. Toen ik opperde dat de communicatie binnen de Mikkelhorst dan wellicht te wensen overlaat reageerde ze gepikeerd, maar voor mijn gevoel was dat de kern van het probleem.

De hoofdredacteur van Haren De Krant, Hein Bloemink, dook in het verhaal. Hij was er van overtuigd dat mijn bron betrouwbaar was, en dat bleek ook zo te zijn. Uit zijn gespeur bleek dat het probleem minder bij de Mikkelhorst lag, maar meer bij de organisatie De Noorderbrug, een van de partners van de zorgboerderij en een afnemer van diensten. Noorderbrug had blijkbaar aangegeven te overwegen na 2009 met de cliënten elders heen te gaan, en dat bericht was zijn eigen leven gaan leiden. Het gevolg was wel dat een aantal van de verstandelijk of lichamelijk beperkte cliënten zeer ontdaan was door het bericht. Waarmee we toch moeten constateren dat de communicatie naar de mensen die op de Mikkelhorst een veilige omgeving dachten te hebben, behoorlijk tekortgeschoten is.

Hieronder staat de oorspronkelijke column die ik schreef, en die na een halve dag verwijderd werd op aandringen van het bestuurslid van de Mikkelhorst. De termen “te arbeidsintensief” en “niet rendabel” werden bij het vertellen van de vervelende boodschap exact zo gebruikt, en bovendien werd er bij verteld dat er gekozen werd voor buitenschoolse opvang van basisschoolkinderen, omdat dat financieel veel aantrekkelijker zou zijn…

Lees het uitgebreidere achtergrondverhaal in Haren de Krant – in de kolom links vind je onderaan de recente krant – daar moet je pagina 6 openen.
De Mikkelhorst heeft ook een eigen site.

Volgt hier de oorspronkelijke column:

Mensen met een beperking hebben het in onze maatschappij nog steeds niet altijd gemakkelijk. Om te beginnen is er die verstandelijke of lichamelijke beperking waardoor het leven wat moeizamer verloopt, en dan is er bovendien die maatschappij die het je nog wat moeilijker maakt dan je het toch al hebt. In Haren hebben we behoorlijk wat ervaring met mensen met onder meer een visuele beperking (Visio) en een auditieve beperking (Guyot), (oftewel doven en slechthorenden en blinden en slechtzienden) en je zou zeggen dat er voor die mensen voldoende opvangmogelijkheden zijn geregeld. Maar dan hebben we buiten de regeringen van de afgelopen jaren gerekend. Sociale werkplaatsen, waar een groot aantal van deze mensen een zinvolle dagbesteding vonden, zijn de laatste jaren allemaal rigoureus wegbezuinigd. Er zijn nog maar een paar plekken waar ze terecht kunnen, maar de afbraak is nog lang niet afgelopen. Zo stopt zorgboerderij de Mikkelhorst binnenkort met het opvangen en begeleiden, omdat het allemaal veel “te arbeidsintensief” en “niet rendabel” is wat daar gebeurt. Ja, dank je de koekoek. Natuurlijk is dat zo, maar dat weten we toch ook met zijn allen? Je moet een bijna blind meisje inderdaad helpen met het schoonmaken van de hokken, maar kijk je dan ook hoe intens ze ervan geniet? Zien we dan nog wel hoe belangrijk een plek als de Mikkelhorst is voor al die mensen die daar elke dag een paar gelukkige uren doormaken?
“Sorry, niet rendabel…” Als ik zoiets hoor schaam ik me dood dat ik in Nederland woon. Wat is er nog over van de allersimpelste basis-solidariteit met de zwakkeren in onze samenleving? Kunnen we dat met zijn allen dan echt financieel niet meer opbrengen? Dan moeten we ons, wat mij betreft, collectief doodschamen.

Holly Moors, september 2007