De vakjes voor de apparatuur zitten er nu in: het grote vak voor de televisie, daarboven het tv-kastje, de cd-speler, de cassetterecorder (ja, die blijft ook gewoon!) en de dvd-speler, en twee kleine vakken precies op de bocht voor koptelefoons en dergelijke. Links op de uitstekende planken komen de platenspeler (de stofkap moet omhoog kunnen, vandaar het relatief grote vak) en de versterker.

Een rekenfoutje – deze plank had nog even een stukje door moeten lopen dus… Hier zal ik even moeten gaan repareren met een stukje hout op maat, dat er met lijm, twee spijkertjes waarvan de kop wordt afgeknepen en een lijmklem wordt ingelast. Maar om het wat ingewikkelder te maken zit die bocht hier ook nog, dus deze plank zal ook nog voor een stukje schuin moeten worden bijgezaagd. Eens kijken of we dit onzichtbaar kunnen herstellen.

Eerst maar eens een plankje op maat maken, en daarna komt het schuine bijzagen wel.

Dit handige kleine waterpasje is nog van mijn vader geweest, en ik ben er zeer aan verknocht – je kunt er op de meest onmogelijke plaatsen mee meten of iets waterpas is.

De eerste cd-vakjes, plus een uitgespaard vierkant voor mijn klokje, dat ik er op een speciale manier (op een subtiel klein sokkeltje) in wil zetten. Boven deze rijen vakjes komen twee lange planken met nog meer vakjes – de bovenste plank is net iets smaller en is gereserveerd voor de allerlaatste cassettebandjes.

De hulptroepen waren inmiddels verdwenen, dus hier ben ik in mijn eentje gestaag aan het verderbouwen. Rechts beneden zie je dat het noodplankje inmiddels op maat gezaagd is en met de lijmklem vastzit.

Nu is het vooral een kwestie van rustig en gestaag doorgaan – het wordt pas weer echt ingewikkeld verderop, waar nog een vak moet worden uitgespaard, maar waar dat niet zomaar kan door een plankje weg te laten. Want zoals je misschien ziet worden de vakjes naar rechts toe steeds een fractie kleiner. Onthoud dat, want daarin schuilt het geheim van deze kast.

Het meest rechtse vakje levert altijd het meeste werk op – of liever gezegd, de rij waar je eindigt in een huis met karakter – daar is geen plankje namelijk meer gelijk en zul je elk plankje apart op maat moeten zagen. En eigenlijk moet je dan vaak ook nog taps zagen omdat een plankje, om het perfect te laten passen, soms smaller van voren moet zijn dan van achteren (of andersom natuurlijk). De laatste rij is dus altijd een gepuzzel, maar bij deze kast heb ik er nadrukkelijk rekening mee gehouden, want als gezegd worden de vakjes van links naar rechts steeds een fractie kleiner, dus het laatste vakje is gewoon altijd het kleinste vakje.

De bovenste twee planken staan erin, met de tussenschotjes, die onderaan de bovenste plank zijn vastgeschroefd. Voor het vak dat ik rechts wou uitsparen heb ik wat moeten improviseren omdat mijn oorspronkelijke metingen niet helemaal perfect uitkwamen. Het is mooi als je dan onderweg toch tot een perfecte oplossing weet te komen.

Steeds een stukje verder, en er steeds rekening mee houden dat je alles nog vast moet kunnen schroeven. Dat gaat over het algemeen van boven naar beneden, maar dat betekent wel dat het onderste plankje wat lastig vast te schroeven is als je “om-de-hoek-schroevendraaier” het begeven heeft.

Een plankje uit het laatste rijtje – bijgezaagd zodat de breedte klopt, maar dan blijkt dat de muur toch ook andere kuren heeft, en past het plankje links wel, en steekt het rechts uit. Per plankje naar beneden scheelt het overigens wel een centimeter in breedte soms, en dan golft het ook nog eens terug over de volle hoogte van de kast. Het merkwaardige is, dat als je er niet zo tijdens het bouwen van een kast mee geconfronteerd wordt, je het eigenlijk nauwelijks ziet.

Of het plankje blijkt ineens absoluut niet waterpas te zitten. Losschroeven van de hoekjes is geen optie, want de linkerplank is een lange die al uitgebreid vast zit aan alle kanten, en het vakje is echt veel te smal voor een schroevendraaier. Dus gaat er een stukje afvalhout tussen, dat prompt splijt als het schroefje erdoor gaat. Straks na het gronden met plamuur bijwerken, en hoewel je dat nu niet zou zeggen zie je er straks vrijwel niets meer van.

Eén lastig rijtje zit er nu in, nog een laatste rijtje plankjes op maat te gaan, rechts onderin.

Het laatste rijtje zit er in – de linkerhelft, dus het grootste deel van de kast, staat. Nu nog verder onder de vensterbank, en nog wat details afwerken. En dan uiteraard schuren, gronden en verven…

• naar de voltooiing