Een compositie in zwart en wit. Het gaat me feitelijk niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Schoonhoven ontmoet Escher, terwijl Morandi glimlachend toekijkt. Ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Dat is hier ook het geval. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Ik heb dit schilderij met verdunde witte en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet van 40 x 57 centimeter. Dit is er ook weer eentje die je echt van een afstand moet bekijken, want dan werkt de kracht van suggestie het beste, en je moet hem beslist ook even kantelen, want dan zie je een totaal ander schilderij, met een ander diepte-effect.  En dit geblakerde stuk hout kun je ook zien als een voltooid mensenleven. Als je gaat inzoomen, wat ik hier wat vaker doe dan anders, zie je dat er ongelofelijk veel details en grijstinten in dat enorme stuk “hout” verborgen blijken te zitten.

Holly Moors, augustus 2019

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors