Een compositie in zwart en wit. Nummer tweeënnegentig in de reeks “contemporary sunsets”. Het begon met een schilderij dat ik op verzoek maakte, een horizonschilderij dat voor een deel geïnspireerd was op een cartoon van James Stevenson uit The New Yorker waarin twee mensen naar een zonsondergang zitten te kijken die verdacht veel weg heeft van een schilderij van Mark Rothko. De man zegt tegen de vrouw: “Now, there’s a nice contemporary sunset”. Vandaar de overkoepelende titel van de reeks – contemporary sunsets. Schilderijen die je als zonsondergangen kunt bekijken, maar ook als abstracte schilderijen, wat ze feitelijk ook zijn, al zijn ze wel degelijk geïnspireerd op de horizon en op de zee, en soms ook op het platte Groninger landschap, waarbij het bijzondere licht van de schemering een extra uitdaging vormt.

Ik heb dit schilderij met verdunde witte en zwarte acrylverf geschilderd op een schildersdoek van 40 x 120 centimeter. Ik laat hier eerst het hele schilderij zien, en vervolgens zoom ik nog even in op wat details. Van een afstand zie je een duidelijk ander schilderij dan wanneer je gaat inzoomen. Afstand nemen is hier dus het verstandigste, hoewel er ook een paar fraaie mini-schilderijtjes tevoorschijn komen als je gaat inzoomen, vind ik. Al zie je dan ook heel goed dat ik de rand van de abstractie steeds opzoek.

Overigens is het zo dat hoe verder ik in de serie vorder, hoe mooier ik het vind als er zo weinig mogelijk gebeurt – zoals hier, een rustige zee bij schemering, de mooiste tijd van de dag, een moment dat je op een foto nauwelijks kunt pakken, vind ik, dus probeer ik het zo.

Holly Moors, februari 2022.

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors