
holly's schilderijen december 2018 nummer 12
Een compositie in zwart, rood, wit en blauw. Het gaat me feitelijk niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Bij mij is het een kwestie van Schoonhoven ontmoet Escher, terwijl Morandi glimlachend toekijkt. Ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Dat is hier ook zeker het geval. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.
Ik heb dit schilderij met verdunde rode, witte, blauwe en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet hardboard van 40 x 60 cm. Dit is er ook weer eentje die je echt van een afstand moet bekijken, en je moet hem beslist ook even kantelen, want dan zie je gewoon een ander schilderij, met andere diepte. En je moet echt even wat langer kijken, want ook deze zit net even wat geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken. Maar deze werkt wel het beste van een klein afstandje. Het effect van de craquelé is bewust bereikt door de verf sterk te verdunnen, waardoor de pigmentdeeltjes een heel klein beetje gaan zweven. Dat luistert tamelijk nauw, en als je inzoomt krijg je al snel de indruk dat ik maar wat doe, maar als je afstand neemt zie je beter wat ik beoog en dan zie je ook dat er wel degelijk een gestructureerd plan aan ten grondslag ligt.
Holly Moors, december 2018
De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.