Een compositie in zwart, rood, blauw en wit. Het gaat me feitelijk niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Bij mij is het een kwestie van Schoonhoven ontmoet Escher, terwijl Morandi glimlachend toekijkt. Ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Dat is hier ook het geval. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Ik heb dit schilderij met verdunde rode, witte, blauwe en zwarte acrylverf geschilderd op een klein kartonnen bordje dat beplakt is met canvas, van 24 x 30 cm. Dit is er ook weer eentje die je echt van een afstand moet bekijken, en je moet hem beslist ook even kantelen, want dan zie je gewoon een ander schilderij, met andere diepte. En je moet echt even wat langer kijken, want ook deze zit net even wat geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken. Maar ook deze werkt weer het beste van een klein afstandje. Het craquelé-effect wordt bereikt door steeds met verdunde verf te werken, wat een doodzonde schijnt te zijn als je technisch perfect wil schilderen, maar daar trek ik me weinig van aan, zoals je ziet.

Holly Moors, december 2018

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors