Een compositie in zwart, rood, wit en blauw. Het gaat me feitelijk niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Bovendien hou ik van rood en zwart. Bij mij is het een kwestie van Schoonhoven ontmoet Escher, terwijl Morandi glimlachend toekijkt en Vasarely op een afstandje staat te keuren. Ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Als je bij dit schilderij even met je ogen knippert zie je een totaal ander beeld. Het ligt er hier maar net aan hoe je focust – zie je het lichtblauw als achtergrond of juist als voorgrond? Dat maakt nogal uit.

Ik heb dit schilderij met verdunde rode, witte, blauwe en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet hardboard van 40 x 60 cm. Dit is er ook weer eentje die je echt van een afstand moet bekijken, en je moet hem beslist ook even kantelen, want dan zie je gewoon een ander schilderij, met andere diepte en andere kleuren die naar voren komen. Het blauw zit er wel degelijk in, maar is bijna geheel in de achtergrond verdwenen, maar dat zweempje blauw erin vind ik zelf wel mooi, en het licht ook de boel mooi op soms, als je op een bepaalde manier naar het schilderij kijkt. En je moet echt even wat langer kijken, want ook deze zit net even wat geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken.

Holly Moors, december 2018

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors