Een compositie in zwart en wit. Het gaat me feitelijk niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Schoonhoven ontmoet Escher, terwijl Morandi glimlachend toekijkt. Ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Dat is hier ook het geval. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Ik heb dit schilderij met verdunde witte en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet van 40 bij 60 centimeter. Dit is er ook eentje die je van een afstand moet bekijken, maar die je ook heel goed van dichtbij kunt bekijken, want dan kun je zien hoe hij laagje voor laagje is opgebouwd, terwijl ik het toeval stuurde en in bedwang probeerde te houden.  En je moet echt even wat langer kijken, want ook deze zit toch net even wat geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken, met vrij subtiele schaduwen en dieptewerking.

Holly Moors, juni 2019

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors