Een compositie in zwart, rood, en wit. Het gaat me feitelijk niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Bij mij is het een kwestie van Schoonhoven ontmoet Escher, terwijl Morandi glimlachend toekijkt. Ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Dat is hier ook het geval. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Ik heb dit schilderij met verdunde rode, witte, en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet hardboard van 40 x 60 cm. Hij lijkt heel slordig geschilderd, maar dat heb ik heel bewust gedaan. Dit is er ook weer eentje die je echt van een afstand moet bekijken, en je moet hem beslist ook even kantelen, want dan zie je gewoon een totaal ander schilderij, met een ander diepte-effect.  En je moet echt even wat langer kijken, want ook deze zit net even wat geraffineerder in elkaar dan je op het eerste gezicht zou denken. Het craquelé-effect komt doordat ik de verf zo sterk verdun dat de pigmentdeeltjes gaan zweven. Dat luistert behoorlijk nauw, want ik wil daarmee natuurlijk een bepaald effect bereiken. Maar iets dikker of dunner en het gaat al mis.

Holly Moors, maart 2019

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors