Een compositie in zwart, rood, wit, en dit keer ook weer blauw. Het gaat me niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Bovendien hou ik van rood en zwart. Bij mij is het een kwestie van Schoonhoven ontmoet Escher, Morandi en Vasarely, en ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Ik heb dit schilderij met verdunde rode, witte, blauwe en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet hardboard van 40 x 60 cm. Een wat slordig geschilderd schilderij, tenminste, dat zou je op het eerste gezicht denken. Als je wat langer kijkt, liefst van een afstandje, dan zie je dat hij toch behoorlijk geraffineerd in elkaar steekt. Als je een keer met je ogen knippert zie je een totaal ander schilderij, of als je even op een andere kleur focust. Bij het kantelen gebeuren er weer geheel andere dingen en gaan perspectief en diepte onverwachte dingen doen.

Holly Moors, november 2018

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors