Een compositie in zwart, rood, wit, en ook dit keer weer blauw. Het gaat me feitelijk niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Bovendien hou ik van rood en zwart. Bij mij is het een kwestie van Schoonhoven ontmoet Escher, Morandi en Vasarely, en ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Ik heb dit schilderij met verdunde rode, witte, blauwe en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet hardboard van 40 x 60 cm. Dit is er wel weer eentje die je echt van een afstand moet bekijken, en die daarna ook gekanteld moet zien, want dan verbaast hij je het meest. Als je inzoomt ben je vooral verbaasd over de op het oog slordige manier van schilderen. En het blauw lijkt wel onder de voet te zijn gelopen door het rood, zwart en wit. Toch zijn die blauwe accenten wel bepalend, vind ik.

Holly Moors, november 2018

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors