Een compositie in zwart, rood en wit. Het gaat me niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Bovendien hou ik van rood en zwart. Bij mij is het een kwestie van Schoonhoven ontmoet Escher, Morandi en Vasarely, en ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Ik heb dit schilderij met verdunde rode, witte en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet hardboard van 40 x 60 cm. Het craquelé-effect dat je ziet is ontstaan doordat ik de verf zo verdund heb dat de pigmentdeeltjes zijn gaan zweven, waarna ze op een andere manier aan het hout gaan hechten. Het is finetuning op hoog niveau om het zo te krijgen als je het hebben wil, kan ik je verzekeren, want verf is al snel te dun of te dik.

Deze is het mooiste in de versie zoals ik die in het eerste plaatje laat zien – liggend. Dan gaat het rood op de achtergrond een heel klein beetje gloeien. Dat effect van het rood verdwijnt als je het schilderij gaat kantelen. Dan gebeuren er weer andere dingen die ook intrigerend zijn, maar dat gloeien van het rood vind ik zelf toch het mooiste in die liggende stand.

Holly Moors, november 2018

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors