Een compositie in zwart, rood en wit. Het gaat me niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Bovendien hou ik van rood en zwart. Bij mij is het een kwestie van Schoonhoven ontmoet Escher, Morandi en Vasarely, en ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Ik heb dit schilderij met verdunde rode, witte en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet (hardboard) van 40 x 60 cm en het is er eentje geworden die zich niet in één keer overgeeft. Je moet echt even wat langer kijken voordat je ziet hoe deze in elkaar zit en wat de aantrekkingskracht van dit schilderij is, maar dan wordt hij ook steeds beter. Hij is wat minder brutaal dan andere schilderijen, en iets weerbarstiger, maar zelf vind ik hem erg geslaagd. Afstand nemen en wat langer kijken dus. Inzoomen helpt soms ook wel, en dan weer naar de afstand terug. Hij begint op sommige momenten ook heel opmerkelijk te gloeien.

Holly Moors, oktober 2018

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors