Een compositie in zwart, rood en wit. Het gaat me niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Bovendien hou ik van rood en zwart. Bij mij is het een kwestie van Schoonhoven ontmoet Escher, Morandi en Vasarely, en ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Een schilderij dat wat slordig geschilderd lijkt, maar dat betekent feitelijk alleen dat je wat beter en wat aandachtiger moet kijken, en vooral van een afstandje. Want als je inzoomt begrijp je helemaal niet meer hoe het kan dat je van een afstand die rare kronkels en diepte zag.

Ik heb dit schilderij met sterk verdunde rode, witte en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet hardboard van 40 x 60 centimeter. De structuur en het ritme houdt hem uiteindelijk aardig goed in balans, dacht ik.

Holly Moors, september 2018

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors