Een compositie in zwart en wit. Het gaat me feitelijk niet om de kleur van het schilderij, maar om het effect, het spel met het perspectief en de dieptewerking. Schoonhoven ontmoet Escher, terwijl Morandi glimlachend toekijkt. Ik voeg er dan graag nog een ruw randje aan toe en laat het toeval tot op zeker hoogte een kleine rol meespelen, zodat het voor mezelf wat spannender wordt. Dat is hier ook het geval. Ook dit is weer een variatie op een thema, ritmisch opgezet, als in de jazz.

Ik heb dit schilderij met verdunde witte en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet van 40 x 60 centimeter. Dit is er voor de verandering eentje die van een afstand minder goed tot zijn recht komt – het is hier bijna verplicht om in te zoomen en de details te gaan bekijken, want daar gebeurt het. Je moet hem beslist ook even kantelen, want dan zie je een totaal ander schilderij, waarbij soms ineens gezichten opdoemen.

Holly Moors, september 2019

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors