Een compositie in zwart en wit. Nummer zeventien in de reeks “contemporary sunsets”. Het begon met een schilderij dat ik op verzoek maakte, een horizonschilderij dat voor een deel geïnspireerd was op een cartoon van James Stevenson uit The New Yorker waarin twee mensen naar een zonsondergang zitten te kijken die verdacht veel weg heeft van een schilderij van Mark Rothko. De man zegt tegen de vrouw: “Now, there’s a nice contemporary sunset”. Vandaar de overkoepelende titel van de reeks – contemporary sunsets. Schilderijen die je als zonsondergangen kunt bekijken, maar ook als abstracte schilderijen, wat ze feitelijk ook zijn, al zijn ze wel degelijk geïnspireerd op de zee.

Ik heb dit schilderij met verdunde witte en zwarte acrylverf geschilderd op een plaat masoniet van 40 x 60 centimeter. Ik laat hier eerst het hele schilderij zien, dan kantel ik het vier keer en vervolgens zoom ik nog even in op wat details. Van een afstand, en als je naar het eerste plaatje kijkt zie je de zee, maar ga je inzoomen, dan gebeurt er hier iets merkwaardigs, want dan kom je terecht in een vreemde fantasy-achtige wereld waar weer hele andere zaken fascinerend worden. Dit schilderij is dus wezenlijk anders van een afstand en dichtbij.

Holly Moors, september 2019

De galerie werkt als volgt:
Klik op een schilderij en het komt groot in beeld, klik je dan rechts dan ga je door naar het volgende plaatje, klik je links dan ga je terug, klik je naast het plaatje, dan kom je weer hier.

• meer schilderijen van Holly Moors