De zijkant en het eerste vakje. Meteen ontstond de discussie – of dit nu geel was of gebroken wit?

Als je een foto maakt zonder te flitsen lijkt het inderdaad bijna geel.

Je kunt wel duidelijk het verschil zien – de kleur is in ieder geval warmer dan de grondverfkleur.

Hier begon het verschil toch wel aardig duidelijk te worden.

Ik had nu ook een manier gevonden om de bovenste vakjes te verven – de trap omgekeerd, dus met de treden naar de kast toe, en met één voet in de kast staand. Na afloop overal spierpijn natuurlijk, maar dat heb ik er voor over.

In werkelijkheid is de kast gebroken wit, neigend naar geel.

Deze flitsfoto benadert de kleur wat beter. De laatste vakjes zullen heel even moeten wachten. Ik had ook wat meer verf nodig dan de mannetjes van de Hubo hadden ingeschat. Gelukkig heeft Hilde er nog twee potten bij gehaald. Daar is er nu nog één van over voor de laatste vakjes, en voor de schuifdeuren links van de kast.

De volgende dag was het een kwestie van een paar uurtjes.

De thermostaat en het stopcontact zitten nog op hun tijdelijke plek. We moesten eerst even kijken of de kast misschien nog een keer geverfd moest worden, maar dat viel gelukkig mee – hij dekte goed. Hier lijkt hij wat te glimmen, maar hij is gelakt in zijdeglans.

Ruim dertig gaten in de muur, plus wat kieren tussen de trap en de muur en wat gaten en kieren in de trap die pas opvielen toen hij voor de eerste keer geverfd was.

Het was nog even een gepruts, maar het stopcontact zit nu ook op zijn definitieve plek.

De thermostaat zat een tijdlang op de veel te koude buitenmuur, waardoor we moeite hadden met het verwarmen van het huis. Hier hangt hij precies goed.

De kast is nu klaar. Hilde gaat nog verder verven aan de trap, ik wacht nog een paar dagen tot de kast door en door droog is, en ga hem dan volstouwen met boeken en wat cd’s. Daar kan ik me nu al op verheugen.