Peter Blake was de kunstenaars van de Pop Art net even vóór, en bovendien maakte hij, als Britse kunstenaar, net iets andere pop art als zijn Amerikaanse collega’s. Met humor bijvoorbeeld, zoals in een van zijn latere series, “Marcel Duchamp’s World Tour”, waarin hij het icoon Marcel Duchamp, die bekend werd door onder meer een pisbak als kunst in het museum te tonen, samenbrengt met geheel andere iconen, zoals Tarzan en zijn familie, of Elvis Presley en de Spice Girls. Tongue-in-cheek-humor die toch wel erg Brits aanvoelt.

Marco Livingstone maakte een monografie van Peter Blake, en was zo verstandig die niet chronologisch in te delen (al begint hij wel met het vroege werk) maar per thema, en dat werkt erg goed. Hij ondervangt daarmee ook mooi een van de kenmerken van Blake, die een werk soms pas tientallen jaren later afmaakte. Dan wordt chronologisch plaatsen wel lastig.

Bo Diddley uit 1963 laat mooi zien waar Blake goed in was – het is om te beginnen een redelijk goed gelijkend portret van Bo Diddley geworden, maar nog veel meer een portret van de rauwe bluesrock en de energie waar Diddley voor stond. Je hoort de muziek er bijna bij.

Blake gaf in zijn schilderijen ook commentaar op andere kunstenaars, waarbij ik soms het gevoel kreeg dat hij niet altijd begreep waar het sommige van zijn collega’s nou precies om te doen was. Jasper Johns‘ schietschijven worden hier subtiel belachelijk gemaakt, maar Blake was zelf met totaal andere zaken bezig dan Johns. Waar Johns een schilder pur sang was ging het Blake altijd om een verhaal. Feitelijk is hij daardoor een veel traditionelere, bijna anecdotische schilder. Dat pakt overigens heel goed uit als hij een serie maakt over Tarzan of Marcel Duchamp (op het omslag van het boek zie je Marcel Duchamp en de Familie Tarzan).

Blake was ook goed als hij in opdracht werkte. Zijn bekendste werk in opdracht was misschien wel de hoes van Sgt Peppers Lonely Hearts Club Band, het meest ambitieuze album van de Beatles, maar hij maakte meer hoesontwerpen, onder meer voor The Who. Dat brengt de cirkel eigenlijk al vrij snel rond, want Blake werd duidelijk geïnspireerd door de popcultuur, en op deze manier maakte hij er ook weer onderdeel van uit, terwijl hij aan de andere kant van de lijn constant commentaar bleef leveren op diezelfde popcultuur. Dat maakt een overzicht van zijn werk, zoals dat in dit boek gepresenteerd wordt, fascinerend.

• Marco Livingstone – Peter Blake – One Man Show – Lund Humpries – ISBN 978-0-85331-980-1