Madeleine Schuppli, directeur en curator van het Aargauer Kunsthaus, liep al jaren met het idee voor een thematentoonstelling rond maskers rond, maar toen ze eenmaal besloten had dat het maskers moesten worden gemaakt door hedendaagse kunstenaars ging het snel.

Er kwamen een paar kunstwerken uit de eigen collectie, er werden kunstenaars aangeschreven waarvan ze wist dat die werkten met maskers, er werden een paar opdrachten verstrekt, en nu is er een verbazingwekkend veelzijdige en brede tentoonstelling met maskers in de breedste zin van het woord.

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik een hartgrondige pesthekel heb aan clowns, en dat ik daardoor aan een bepaald type maskers ook een bloedhekel heb. Dat soort is hier zeker ook te vinden, maar ze zijn gelukkig in de minderheid. De meeste maskers hier zijn verhulde portretten, en dan wordt het interessant.

Zoals de foto die het omslag van het begeleidende boek siert, van Gillian Wearing – Zelfportret als mijn moeder, dat is een buitengewoon intrigerende ingelijste foto en een “masker” op de grens. De Selfie van Aneta Grzeszykowska is daarmee vergeleken bijna huiveringwekkend.

Dan word ik zelf toch het gelukkigst van het werk van John Stezaker – zijn collages, waarin mensen bijna veranderen in ruime vergezichten, maken mij bijzonder vrolijk, en eerlijk gezegd leef ik helemaal op als kunst me zo blij maakt. Dat mag wel wat vaker gebeuren.

Dat soort humor is wat weinig te vinden op deze tentoonstelling helaas – het is allemaal vrij serieus en pretentieus, met slechts een paar echte uitschieters die iets gemaakt hebben dat echt de moeite waard is. De Deense kunstenaar Simon Starling maakte een aantal houten maskers geïnspireerd op Japans nô-theater, de Zwitserse Ugo Rondinone maakte een aantal intrigerende zwarte dierenmaskers, en zo is er nog een kleine handvol kunstenaars te noemen met interessant werk.

Het zal ook een beetje aan mij liggen, maar ik heb niet zo veel met kunstenaars die nadrukkelijk politieke statements moeten maken of belerende vingertjes omhoog willen steken, dus als er zwartgeverfde gezichten in beeld komen, of gasmaskers, dan haak ik af. Het zal ongetwijfeld goed bedoeld zijn, maar met kunst heeft het wat mij betreft helemaal niets te maken. Wereldverbeteraars en kunst, dat gaat heel slecht samen.

• Maske / Mask – In der Kunst der Gegenwart / In Present-Day Art – Scheidegger & Spiess – Aargauer Kunsthaus – ISBN 9783858816450
• Bestel het boek hier bij een bekende webwinkel: Maskers

Ugo Rondinone, moonrise. south, july, 2003. Burger Collection, Hong Kong. © Ugo Rondinone. Courtesy the artist, Galerie Eva Presenhuber, Zürich/New York; Foto: Stefan Altenburger