Soms kun je ontroerd raken door een kunstwerk dat je alleen maar van een afstand ziet. Dat gebeurde me met het meisje in het gras dat je hiernaast ziet, dat een beeld van de Ierse beeldhouwer Fred Conlon bleek te zijn. Hij laat het grasveld onderdeel worden van het beeld en het meisje langzaam in het gras verdwijnen, en dat vond ik een mooi, aandoenlijk beeld opleveren.

Het maakte me nieuwsgierig naar het andere werk van de kunstenaar, en dat kwam goed uit want er was net een boek verschenen met een overzicht van het leven en het werk van de man – Unravelling the Spiral. Conlon blijkt in zijn kunstenaarsleven veel in opdracht te hebben gewerkt, wat onder meer een aantal volstrekt oninteressante plaquettes opleverde, maar ook verrassend veel abstract werk.

Het is allemaal kwalitatief goed, moet ik me haasten te zeggen, maar ik liep bij het doorbladeren van het boek tegen een paar vragen op die me wel vaker kwellen bij het bekijken van kunst.

Is goed in kunst goed genoeg?
Dat is de eerste vraag.
Nee, denk ik, want als een kunstenaar blijft steken in ambachtelijk perfect werk waarbij geen vonk overspringt is het wat mij betreft niet goed genoeg voor de eregalerij. Welnu. Conlon blijft iets te vaak steken in “ambachtelijk perfect” wat mij betreft.

De tweede vraag:
Mogen we de kunstenaar een plaats op de eregalerij gunnen op basis van zijn beste werk, ook al is dat misschien een toevalstreffer?
Ook dat is een lastige. Ik pleit er eerder voor een eregalerij in te stellen van kunstwerken die in de eregalerij thuishoren terwijl ze daar, gezien de rest van het oeuvre van de kunstenaar die ze maakte, niet zo snel terecht zouden komen. Daar zou ik het meisje in het gras van Conlon dan wel willen hebben, al kun je zelfs daar de kanttekening bij plaatsen dat een betere kunstenaar het idee nog mooier zou hebben uitgewerkt en er echt een eeuwig kunstwerk van zou hebben gemaakt, want de details zijn bij Conlon niet echt geweldig. Van een afstand is dit een mooi, ontroerend kunstwerk, maar je moet er niet te dicht bij komen.

Een teleurstellend boek dus? Nee, dat ook weer niet, want het leven van Conlon wordt boeiend beschreven, en je krijgt een fraai overzicht van een kunstenaar die niet tot de top hoort, en je begrijpt na het lezen en bekijken van het boek ook heel goed hoe dat komt. Dus het is zeker een interessant boek. Je moet een beetje tussen de regels kunnen lezen, dat wel, maar dan is het absoluut een fascinerend kunstenaarsleven wat hier geschetst wordt.

• Jack Harte – Unravelling the Spiral – The Life and Work of Fred Conlon (1943-2005) – Scotus Press – ISBN 978-0-956096616